Κάνουν Καρδιά

«Σαμοθράκη 2011». Γραμμένο μ’ ανεξίτηλο πάνω στο cd με τις φωτογραφίες- τ’ αποτυπώματα του φετινού καλοκαιριού. Και μες στον αθεράπευτο –ρομαντικό ίσως- θαυμασμό του ρετρό η παρουσία του φιλμ και της μυρωδιάς του χαρτιού λείπει. Κι ας μην τα πρόλαβα πολύ στην ενήλικη ζωή μου.

        Σαμοθράκη. Αιώνια. Ένα βουνό με τ’ όνομα «Φεγγάρι» κατοικημένο από παλαβιάρηδες, μάλλον αγριωπούς θρακιώτες θεούς πάντα έτοιμους να Παν- ικοβάλλουν κάθε αμέριμνο διαβάτη.

        Μια παρέα. Η παρέα μας. Κι αυτή αιώνια. Άνθρωποι που μοιάζει να γνωρίζονται «από πάντα». Πρωί δεύτερης μέρας διακοπών. Ακόμα η σκέψη κατοικεί στην πόλη, το δέρμα λευκό, μόλις που παίρνει να κοκκινίζει από μια μάλλον άγαρμπη πρώτη επαφή με τον καλοκαιρινό ήλιο. Μάτια αγουροξυπνημένα, σώματα μπερδεμένα μετά από έναν ύπνο στο sleeping bag με την υπόκρουση της μουσικής των τριζονιών, των νυχτερινών συντρόφων του καλοκαιριού. Πώς απ’ το τσιμέντο βρεθήκαμε εδώ;

        Εφοδιασμένες με μποτάκια, μπουκαλάκια νερό και backpack και με προορισμό τον «Φονιά». Έχει ήδη μεσημεριάσει και η ζέστη είναι αφόρητη.  Περπατάμε στη σειρά, μέσα στο δάσος, δεμένες η μία πίσω απ’ την άλλη σαν με αόρατο σκοινί. Ήδη ακούγονται από μακριά τα ορμητικά νερά του καταρράχτη που σίγουρα σε κάποιο παραμύθι έλουζε νεράιδες.

        Το μυαλό, όμως, ακόμα εκεί. Στην Αθήνα και σε όσα και όσους έχουν μείνει πίσω. Δύσκολη η χρονιά που πέρασε προοιωνίζει ένα δύσκολο καλοκαίρι. Μπερδεμένη εγώ σε σοκάκια φόβου, μεταμέλειας, θλίψης, θυμού, αγωνίας. Ακούω τα βήματά μου που τρίζουν πάνω στα ξερά φύλλα και χαμογελάω ανεπαίσθητα καθώς ρητορικά αναρωτιέμαι μήπως ο θόρυβος αυτός προέρχεται απ’ τα βήματα της μεταμέλειας.

        Η σκέψη διακόπτεται από φωνές παιδικές.

        «Κάνουν καρδιά!»        

        Λίγο πιο μπροστά από εμάς μια οικογένεια με δύο μικρά παιδιά που φωνάζουν με ενθουσιασμό και κοιτάζουν χαμηλά σ’ ένα ρυάκι.

        «Κάνουν καρδιά!».

Δυο ποταμίσιες πεταλούδες σχηματίζουν με τα κορμάκια τους τον έρωτα.

«Κάνουν καρδιά!»

Κι ας είναι να ζήσουν λίγες ώρες μόνο ακόμα. Δεν υπάρχει «μετά», «μέλλον», «προοπτική».

Μόνο «Κάνουν καρδιά!» Τώρα.

Κι ας επιμένουν οι ειδικοί να ισχυρίζονται πως αυτό δεν είναι στ’ αλήθεια το σχήμα της καρδιάς.

Λίγο αργότερα ένας φίλος –ορθολογιστής- φρόντισε να μας πληροφορήσει πως μ’ αυτόν τον τρόπο το αρσενικό «καθαρίζει» το σώμα του θηλυκού από πιθανά ίχνη προηγούμενου ερωτικού συντρόφου. Ακούγοντάς τον αναλογίζομαι πού κρύβεται περισσότερη αλήθεια. Στο παιδικό βλέμμα που αιχμαλωτίζει την «καρδιά» ή στο ενήλικο μυαλό που διακρίνει την κυριαρχία;

Εμένα πάντως η φανέλα μου ξέρω τι γράφει.  

Κείμενο: Βένια Σταματιάδη

Φωτογραφία: Δωροθέα Αναστασιάδου