Πετώντας γεμάτος αισιοδοξία για το νέο μου ξεκίνημα
στην πρωτεύουσα… απολάμβανα την πτήση και τις άνετες θέσεις της αεροπορικής
εταιρείας. Η γλυκιά αεροσυνοδός, που μου προσέφερε ένα δροσιστικό αναψυκτικό
τύπου cola ,δεν θα μπορούσε να
είναι τίποτα άλλο παρά ένας καλός οιωνός. Σκέψεις , όνειρα αλλά
κι ένα λογικό και ελεγχόμενο άγχος «ανακατεύτηκαν» στον αέρα. Πριν προλάβω να
τα βάλω όλα σε μια τάξη είχαμε φτάσει στον προορισμό.
Με αγωνία περίμενα υπομονετικά
την βαλίτσα μου. Στριφογυρνούσαν γύρω μου βαλίτσες ,ο κόσμος έπεφτε με τα
μούτρα πάνω τους. Από μακριά ξεπρόβαλλε η βαλίτσα μου. Η βαλίτσα που μέσα της
είχα αναμνήσεις από το μέρος που άφησα κι όνειρα για το μέρος που μόλις είχα
φτάσει. Και ξάφνου , μια ηλικιωμένη κυρία, μου αρπάζει την βαλίτσα. «Αναμνήσεις»
κι «όνειρα» βρίσκονταν στα χέρια της άγνωστης κυρίας. Έτρεξα προς το μέρος της,
ενώ κόσμος έμπαινε συνεχώς μπροστά μου και με εμπόδιζε. «Κυρία, κυρία, εσείς με
την μπλε βαλίτσα» φώναζα. Και τότε από μακριά την βλέπω να σκοντάφτει και να
πέφτει πάνω στην βαλίτσα μου. Έφτασα και την βοήθησα να σηκωθεί. Ευτυχώς δεν
είχε πάθει τίποτα, η κυρία. Αντιθέτως η βαλίτσα μου είχε σπάσει. Αφού της
εξήγησα το λάθος της… πήρα την «ετοιμόρροπη» βαλίτσα μου κι έφυγα βιαστικός…
προσπαθώντας να μη σκέφτομαι καθόλου το συμβάν… άλλωστε δεν ήθελα τίποτα να
επισκιάσει την άφιξη μου!
Βγαίνοντας έξω από το αεροδρόμιο διαπίστωσα ότι είχε πιάσει
μπόρα. Η σπασμένη βαλίτσα έκανε την πορεία μου δύσκολη , βρεχόμουν και τα νεύρα
μου είχαν αρχίσει να σπάνε. Άντε, τώρα ,να περιμένω το λεωφορείο, μετά από μια ώρα, γιατί έχασα τα κανονικό με όλη την αναστάτωση.
Η ηλικιωμένη κυρία εμφανίστηκε πάλι μπροστά μου… «Συγγνώμη αγόρι μου ,
που σου έσπασα την βαλίτσα. Πω, πω, συγγνώμη…». Ένιωσα μια ακατανίκητη επιθυμία
να την στραγγαλίσω. Ήμουν έτοιμος… Γύρισα προς το μέρος της. Μου χαμογελούσε…
Κοίταξα την γιαγιά της χαμογέλασα κι εγώ, κοίταξα την βαλίτσα, η βροχή έπεφτε
με το τουλούμι, ξεκίνησα να γελάω , μάλλον από τα νεύρα μου. Η μια ώρα πέρασε
σχετικά γρήγορα, μίλησα στο τηλέφωνο και οραματίστηκα την αυριανή μου μέρα
βλέποντας τις στάλες της βροχής να πέφτουν.
Όσο για την διαμονή μου στην Αθήνα και για το νέο μου ξεκίνημα…
αυτό που έχω να πω είναι να μην πιστεύετε σε σημάδια… γιατί
όπως λένε και οι Κρητικοί: « Στις μπόρες μαθαίνουν να πετάνε οι αετοί.»
(Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα)
MPS
