Πριν από πολλά
πολλά χρόνια, ζούσαν ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Το αγόρι δεν ήταν ιδιαίτερα
όμορφο, και το κορίτσι δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφο. Ένα μοναχικό και συνηθισμένο
αγόρι κι ένα μοναχικό και συνηθισμένο κορίτσι σαν αυτά που υπάρχουν παντού.
Μια μέρα οι δυο
τους συναντιούνται τυχαία στη γωνία κάποιου δρόμου.
«Απίστευτο» λέει
το αγόρι στο κορίτσι, « σ΄ έψαχνα παντού! Είτε το πιστεύεις είτε όχι, είσαι για
μένα το 100% κορίτσι».
Και το κορίτσι
απαντάει: «Κι εσύ είσαι για μένα το 100% αγόρι. Ακριβώς όπως το είχα φανταστεί.
Είναι σαν όνειρο».
Οι δυο τους
κάθονται σ΄ ένα παγκάκι του πάρκου, κρατιούνται απ΄ το χέρι και μιλάνε
συνέχεια, χωρίς να βαριούνται. Δεν είναι πια μόνοι. Βρήκαν το 100% ταίρι τους
κι αυτό τους βρήκε επίσης. Το να βρεις το 100% ταίρι σου και να σε βρει κι
εκείνο , είναι κάτι εντελώς ασυνήθιστο, ένα θαύμα του κόσμου.
Αλλά τις καρδιές
τους τις σκιάζει μια μικρή, πολύ μικρή αμφιβολία. Είναι δυνατόν το όνειρο τους
να εκπληρώθηκε τόσο απλά; Σ΄ ένα διάλειμμα της συζήτησης, λέει το αγόρι:
« Ας κάνουμε μια
δοκιμή. Αν είμαστε 100% φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο, σίγουρα κάπου θα
ξανασυναντηθούμε. Την επόμενη φορά θα ξέρουμε πως είμαστε 100% προορισμένοι ο
ένας για τον άλλο, και θα παντρευτούμε αμέσως. Συμφωνείς;»
«Συμφωνώ»
απάντησε το κορίτσι.
Κι έτσι χώρισαν.
Ο ένας στη Δύση κι η άλλη στην Ανατολή. Στην πραγματικότητα όμως ήταν εντελώς
περιττό να βάλουν τη μοίρα τους σε δοκιμασία. Δεν έπρεπε να το κάνουν. Ήταν
προορισμένοι 100% ο ένας για τον άλλο. Η αγάπη τους ήταν ένα θαύμα. Επειδή όμως
ήταν ακόμα πολύ νέοι, δεν μπορούσαν να το ξέρουν. Κι έτσι παρασύρθηκαν από το
αδιάκοπο, ανελέητο κύμα της μοίρας.
Μια μέρα του
χειμώνα, αρρώστησαν κι οι δύο από μια επιδημία γρίπης, που ήταν εκείνη τη
χρονιά σε έξαρση. Για πολλές εβδομάδες πάλευαν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, κι
όταν έγιναν καλά, όλη η προηγούμενη ζωή τους είχε σβηστεί από τη μνήμη τους.
Πώς να το πω, όταν ξύπνησαν πάλι, τα κεφάλια τους είχαν αδειάσει.
Όμως, επειδή
αυτός ήταν ένα έξυπνο και καρτερικό αγόρι, κι εκείνη ένα έξυπνο και καρτερικό
κορίτσι, δούλεψαν σκληρά, ξαναπόκτησαν συνείδηση και αισθήματα κι επέστρεψαν με
επιτυχία στην κοινωνία.
Ναι, μα το Θεό,
ήταν πραγματικά σωστοί πολίτες. Ήξεραν σε ποιους σταθμούς έπρεπε να κατέβουν
στο μετρό και πώς να στείλουν ένα γράμμα εξπρές στο ταχυδρομείο. Αγαπούσαν
κιόλας, πότε 75%, πότε 85%.
Τα χρόνια είχαν
περάσει χωρίς να το καταλάβουν.
Κι ένα όμορφο
πρωινό του Απρίλη το αγόρι πάει από τη Δύση στην Ανατολή από ένα μικρό
παράπλευρο δρόμο, για να πάει να πιει καφέ, και το κορίτσι, πηγαίνοντας ν΄
αγοράσει γραμματόσημα για ένα γράμμα εξπρές, παίρνει τον ίδιο ακριβώς δρόμο από
την Ανατολή στη Δύση. Στα μισά του δρόμου διασταυρώνονται. Για μια στιγμή
αστράφτει στις καρδιές τους η αδύναμη λάμψη της χαμένης μνήμης. Το στήθος τους
βροντοκοπάει. Και ξέρουν.
Αυτή είναι για
μένα το 100% κορίτσι.
Αυτός είναι για
μένα το 100% αγόρι.
Όμως η λάμψη της
ανάμνησης είναι πολύ αδύναμη, η γλώσσα τους δεν έχει πια τη διαύγεια που είχε
πριν χρόνια. Κι οι δυο τους, χωρίς να πουν λέξη, περνούν ο ένας δίπλα στον άλλο
και χάνονται μέσα στο πλήθος. Για πάντα.
Θλιβερή ιστορία,
δε νομίζεις;
Μουρακάμι
