Συμφωνία Ειρήνης

                                            

Εκεί που χρόνος δεν υπάρχει

Αρκετές φορές δεν έχεις τίποτα να πεις, δεν υπάρχει τίποτα να γράψεις. Δεν θες κανέναν να δεις.

Μονάχα να μένεις ακίνητος και σιωπηλός.

Κοιτάς το ταβάνι ή το κενό.

Και είναι ωραία.

Περνούν από το μυαλό σου πράγματα ασήμαντα.

Το τηλέφωνο χτύπα αλλά δεν απαντάς.

Αφουγκράζεσαι ήχους εξωτερικούς, που και αυτή σιγά, σιγά σωπαίνουν.

Και είναι ωραία.

Ανοίγεις ένα βιβλίο, μα δεν θες να ζήσεις καμιά άλλη ζωή.

Ανοίγεις το ψυγείο , αλλά προτιμάς αυτό το αίσθημα της πείνας.

Τα πόδια σου δεν έχουν κέφι να μετακινηθούν.

Και είναι ωραία.

Βρίσκεσαι σε μια απόλυτη εναρμόνιση και συμφιλίωση με αυτό που ονομάζουν

                                         <<τίποτα>>.

Και είναι ωραία.

Αυτή είναι μια προσωπική  συμφωνία <<Ειρήνης>> , σε έναν πόλεμο προσωπικό .

Χάρισε μου/ χάρισε του

Συχνά τρομάζουμε με τις ώρες που δεν υπάρχει επιθυμία για δράση.

Αυτές οι στιγμές είναι, στιγμές αποφόρτισης και επανατροφοδότησης.

Μαραγκουδάκη Δέσποινα