Νεύμα

-Ανεβαίνω ένα λεπτό να δώσω το φάκελο έρχομαι αμέσως. Μην κουνηθείς. Της είπε χαριτολογώντας και την άφησε στη θέση του συνοδηγού.

Εκείνη έμεινε σιωπηλή στο κάθισμα της. Ήταν τόσο σίγουρος ότι θα τον υπάκουε. Ένα χρόνο τώρα ήταν  τόσο πιστή και υπάκουη . Αρκούσε ένα νεύμα του κι εκείνη του εκπλήρωνε κάθε του επιθυμία. Τον αγαπούσε και έκανε ότι της έλεγε. Της φέρονταν καλά δεν είχε παράπονο ούτε ο ένας , ούτε ο άλλος. Εκείνος ίσως κάποιες φορές να την βαριότανε αλλά τις περισσότερες φορές του άρεσε η δουλικότητα και η προσφορά της. «Που θα βρω τέτοια αφοσίωση , τέτοια σκύλα;» τον είχε ακούσει  μια φορά να λέει στο τηλέφωνο καθώς την χάιδευε. Την πείραξε λίγο αλλά συνέχισε να τον γλείφει. Από μικρή ένιωθε την ανάγκη της υποταγής και της υπακοής στον ενίοτε αφέντη. Ένα νεύμα από τον «αφέντη» κι εκείνη έτρεχε να πραγματοποιήσει το καθετί πριν καν το επιθυμήσει.

Σήμερα ,όμως, το νεύμα του, σε συνδυασμό και με την φράση : «Μην κουνηθείς» την έκανε να θυμώσει πολύ. Θύμωσε πολύ ενώ ήταν κλειδωμένη σε ένα αυτοκίνητο και περίμενε κάποιον «αφέντη» να της κάνει ένα νεύμα για να ξεκινήσει ξανά να κουνιέται. Τα δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπο της σαν της σταγόνες της βροχής στα πρωτοβρόχια. Το μάτι της στάθηκε στον αναπτήρα του αυτοκινήτου. Της έκανε ένα νεύμα. Ο αναπτήρας του αυτοκινήτου της έκανε νεύμα και μπορούσε να το διακρίνει καθαρά από τα θολωμένα ,από τα δάκρυα,  μάτια της. Ο αναπτήρας της έκανε νεύμα ένα “Π” δεν μπορούσε να καταλάβει τι εννοούσε. Της έκανε νεύμα να βάλει μπροστά ένα “Π”. «Να βάλω μπροστά στο νεύμα ένα “Π” ?» σκέφτηκε, ενώ ο «αφέντης» της είχε επιστρέψει και ξεκλείδωνε το αμάξι κάνοντας της νεύμα ότι γύρισε.

Ελένη Μητροπούλου