Στέκομαι στη «στάση». Τα προτεινόμενα ταξιδάκια ξεχειλίζουν
από τα ράφια μου!!! Διαλέγω ένα δημοφιλές μονοπάτι που έχω ακολουθήσει ξανά σε
μια από τις περιπλανήσεις μου στον κόσμο των θεατρικών συγγραφέων. Και το
ταξίδι ξεκινάει από την αφετηρία; Στην πραγματικότητα οι περισσότερες διαδρομές
στη ζωή δεν ξεκινούν από τη φαινομενική τους αφετηρία αλλά πολύ πιο πριν. Ας
δανειστούμε όμως αυτήν κι ας ταξιδέψουμε οδικώς! Με ένα λεωφορείο που κρύβει
πολλούς πόθους…Ανεβαίνω και βρίσκομαι να συνταξιδεύω με τη δεσποινίδα Μπλάνς,
τη φίλη μου από το γυμνάσιο και άλλους δημοφιλής ή αφανείς, άξιους για
ταξιδευτές σε ένα ταξίδι που περνάει από την ψυχή τους καθημερινά και κάνει το
ίδιο δρομολόγιο, ανιαρό και απελπισμένο. Κι ας μην είναι ήρωες του μυαλού
κάποιου Αμερικάνου συγγραφέα. Άνθρωποι που έχουν επιθυμήσει τόσο να κάνουν το
δικό τους ταξίδι στη ζωή και ταυτόχρονα η ψυχή τους γεμάτη από φόβο έχει
αρκεστεί να ταξιδεύει μόνο στη φαντασία τους. (Πολλοί βέβαια θα το έλεγαν
συνειδητοποίηση της ανθρώπινης μοίρας).
Η μοίρα των ταξιδευτών της ψυχής. Περιπλανιούνται σε μια
έρημο ελπίζοντας σε μια όαση. Να βρουν νερό για να ποτίσουν τα όνειρά τους και
τροφή για να χορτάσουνε τους πόθους τους. Όμως η κατάρα τους είναι αιώνια.
Καθώς οι τσιγγάνοι της μοίρας, μετρούν τα φεγγάρια που περνούν, οι ελπίδες τους
εξατμίζονται όπως το νερό κάτω απ’ τον ήλιο της ερήμου. Ποτέ δε φτάνουνε στην
όαση! Νεκρώνονται και καταλήγουν στην αιώνια σύντροφό τους, στον ίδιο κρυφό
φόβο που είναι πια γεγονός. «Είμαι και πάλι μόνος. Όπως πάντα ήθελα να είμαι».
Ωστόσο, η αλήθεια (κι ας την κρατά καλά κρυμμένη πίσω από σβησμένες λάμπες και
πολυτελή ή όχι και τόσο υποκατάστατα ευτυχίας η εν δυνάμει Μπλάνς που έχουμε
μέσα μας), παλεύει να ξεφύγει απ’ το υποσυνείδητο και να τρυπώσει στο συνειδητό
έστω και με τη μορφή αλλόκοτου ονείρου… Δεν είναι άνθρωποι μίζεροι που θέλουν
να ‘ναι μόνοι. Απλώς δεν έχουν το θάρρος
να αναζητήσουν την ευτυχία, την αγάπη γιατί δεν πιστεύουν ότι υπάρχει.
Ελπίζουν μόνο σε ένα κατάλυμα για να περάσουν ασφαλείς τη ζωή τους. Μόνο που
τελικά ποτέ δεν είναι ασφαλείς. Παραμένουν να περιπλανιούνται στην έρημο συχνά
ο ένας δίπλα στον άλλο, χωρίς όμως ποτέ να ενώνουνε οι δρόμοι τους. Που θα τους βρείτε; Την επόμενη φορά που θα
μπείτε στο λεωφορείο, αντί να βυθιστείτε στις δικές σας σκέψεις ρίξτε μια
ματιά. Θα αναγνωρίσετε το βλέμμα τους. Ή…κάποιος
άλλος το δικό σας…
Κλεοπάτρα Εμμανουήλ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου