La Traviata

Σάββατο βράδυ μετά από παράσταση στο Badminton.

 <<La Traviata>>του Giuseppe Verdi, από το Moscow Stanislavsky music theatre.

Ερωτική ιστορία με θλιβερό τέλος.

Γιατί η τέχνη πρέπει να θυμίζει ότι ο χρόνος δεν είναι ποτέ αρκετός, για τα όμορφα πράγματα.

Το θέατρο γεμάτο, και η γενικότερη αίσθηση καλή.

(Παρά τις αρνητικές κριτικές συντηρητικών κριτικών).

Κατευθυνόμενοι προς τον πάρκινγκ, οι θεατές με σκυμμένα κεφάλια,

φορώντας (όλοι) μαύρα παλτά.

Έμοιαζαν σαν να πενθούσαν την ηρωίδα της όπερας, και να ακολουθούσαν την σωρό της μέσα στην νύχτα.

Όλο το θέαμα έμοιαζε με κινηματογραφική ταινία, και τότε αναρωτήθηκα.

 Αν  το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας, ντυνόμαστε με μαύρα, τι είναι αυτό που πραγματικά πενθούμε;

Αλλάζοντας κάτι από έξω, αλλάζει άραγε και κάτι από μέσα;

Πως θα φαινόντουσαν όλοι αυτοί οι θεατές αν φορούσαν λευκά παλτά;

Και το σημαντικότερο πως θα ένιωθαν;

Τα κεφάλιά τους αντί να ήταν σκυμμένα προς τα κάτω θα είχαν μια τάση προς τα επάνω;

Θα επέτρεπαν στην μουσική του Verdi να τους ανυψώσει;

       Αποφασίστηκε λοιπόν από το κράτος που φροντίζει και αγαπάει το λαό του να καθιερώσει το χρώμα στην καθημερινότητα  μας.

Αλλάζουμε , μεταποιούμε τα μαύρα ρούχα, με χρώματα που μας ταξιδεύουν και μας κάνουν να ονειρευόμαστε.

Φτηνές δικαιολογίες: <<το μαύρο πάει με όλα>>,<< δεν λερώνεται>>,<< με αδυνατίζει>>,<< δεν έχω κάτι άλλο>>, <<το μαύρο είναι διαχρονικό>>.

 ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ

Η αλλαγή μπορεί να ξεκινήσει και από έξω προς τα μέσα.

Καλή τύχη

Μαραγκουδάκη Δέσποινα