<< Το Κουτάλι >>

                                            

Εκεί που χρόνος δεν υπάρχει,

  Βρίσκεται,

 Στο παιδικό δωμάτιο βουτηγμένο στην μερέντα.

Στην ξύλινη σκαλιστή συρταρίερα της γιαγιάς δροσίζεται μέσα  στην βανίλια.

Στο μπαλκόνι  λιώνει μέσα στο παγωτό φράουλα.

Στην κρεβατοκάμαρα ιδρώνει  πλάι στο σιρόπι για το λαιμό.

Στην τραπεζαρία  φουντώνει μέσα στην  καυτή κινέζικη σούπα.

Στο σαλόνι χαλαρώνει μέσα στην πανακότα.

Στο ψυγείο μουχλιάζει μέσα στα χθεσινά φασολάκια.

Πάντα εκεί, με της τέλειες γραμμές, με την καμπύλη που χαρίζει ευχαρίστηση και αρμονία.

Με το ελαφρύ βάρος ανάμεσα στα δάχτυλα, έτοιμο να σου χαρίσει απόλαυση και θρέψη.

Προορισμένο για ένα σκοπό:      << Nα γεμίζει το κενό >>.

Μιαν ημέρα, μια οποιαδήποτε ημέρα, το κουτάλι μίλησε, μίλησε μέσα από την βαθιά κούραση της αποστολής του, και είπε:

   << Γεμίζεις τα κενά σου τρέφοντας μόνο την σάρκα σου>> .

Τότε ήταν που για πρώτη φορά έκανε ελεύθερη πτώση, χωρίς αλεξίπτωτο, στριφογυρνώντας μια φόρα και ενώ κατευθυνόταν προς τη γη, πέρασαν από μπροστά του όλες οι ωραίες στιγμές της ζωής του.

Από το μικρό παιδικό χεράκι που του έσφιγγε το λαιμό,

το τριχωτό χέρι του μπαμπά που κούρνιαζε μέσα του,

το τρυφερό χέρι της μαμάς που μύριζε φρεσκοβαμμένο μανό,

και το ροζιασμένο χέρι της γιαγιάς που το έκανε να τρέμει.

      Ακούστηκε ένας εκκωφαντικός θόρυβος,( στην προσπάθεια του να ισορροπήσει πάνω στη γη) ακολούθησαν μικροί ήχοι της κίνησης.

 Ακινησία και σιωπή.

Μια μικρή ρωγμή φάνηκε στο λευκό –γκρι πλακάκι

Που να  βρίσκεται τώρα το κουτάλι που μιλούσε;

Το ξέρεις μόνο εσύ βάζοντας το δικό σου τέλος γιατί η δικιά μας ιστορία είναι μια ιστορία χωρίς

                                                                 ΤΕΛΟΣ

Δέσποινα Μαραγκουδάκη