Μια βόλτα στην Αθήνα




Παρασκευή απόγευμα. Γύρω στις 6 κι ακόμα έξω απ’ τα παράθυρα φως. Ίσως το πρώτο ανοιξιάτικο απόγευμα του χρόνου. Διανύω τη συνηθισμένη απόσταση Βριλήσσια- Πειραιώς. Το ραδιόφωνο ανοιχτό κι η μέρα μοιάζει να αναγεννάτε.
Διασχίζω την πόλη. Την πόλη που γεννήθηκα, έζησα ως παιδί, έφηβη, μεγάλωσα, ενηλικιώθηκα. Μια πόλη που «πονάει»- μια χώρα που «πονάει», όπως δεν μας αφήνουν να ξεχνάμε. Μια πόλη που όπως την κοιτάς ντυμένη στα πρώτα ανοιξιάτικά χρώματα μοιάζει να αναπνέει.
Καισαριανή. Δυο φίλοι, όχι πάνω από 25 χρονών, αγκαλιάζονται σφιχτά και γελούν. «Ένας απ’ αυτούς σίγουρα έχει φύγει για έξω», σκέφτομαι. Είναι απ’ αυτούς- από εμάς που ψάχνουμε να δούμε μήπως βρούμε την τύχη μας αλλού. «Παλιακή  έκφραση. Άκου να βρούμε την τύχη μας..» Παλιακή έκφραση για μια χρονιά που μοιάζει βγαλμένη από ασπρόμαυρη ελληνική ταινία. Από εμάς- από μια γενιά που θα ζήσει για την τύχη ή την ατυχία της επόμενης και της μεθεπόμενης. Μιας γενιάς που το όνειρο να ζήσει μόνη της , να σταθεί στα πόδια της, να δουλέψει, να στηρίξει τις επιλογές της φαντάζει μακρινό, πολύ μακρινό.
Παγκράτι. Ένα ζευγάρι όχι πάνω από 35 κι ένα μωρό στο καρότσι. Βόλτα πάνω σε σπασμένα πεζοδρόμια, ανάμεσα σε δεντράκια που αγωνίζονται ν’ ανθίσουν μέσα στα καυσαέρια των αυτοκινήτων. Γελούν. Περνούν δίπλα από τα ξεθωριασμένα συνθήματα μιας πόλης που προσπαθεί να αγωνιστεί, να ζήσει. Και το πρόσωπό τους γίνεται ξαφνικά το πρόσωπο του αγώνα.
Λίγο παρακάτω. Σύνταγμα. Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Ντυμένοι στα πρώτα χρώματα της άνοιξης. Το κορίτσι έχει τα μάτια δεμένα με μαντήλι. Το αγόρι την οδηγεί προσεκτικά στο δρόμο που της έχει χαράξει, προσέχοντας να μην στραβοπατήσει περπατώντας αυτόν τον δρόμο. Αυτόν τον δρόμο που οδηγεί στη μεγάλη έκπληξη που οι υπόλοιποι ποτέ δεν θα μάθουμε. Γελούν και το πρόσωπό τους γίνεται το πρόσωπο του μέλλοντος.
Κι όταν τελικά σκαρφαλώνω με την κόκκινη τσιχλόφουσκά μου το λόφο του Φιλοπάππου βλέπω το πρώτο ανοιξιάτικο ηλιοβασίλεμα. Το μάτι φτάνει ως πέρα στη θάλασσα που βάφεται στα χρώματα του δειλινού και μοιάζει και αυτή να γελά. Μια θάλασσα, μια πόλη, μια χώρα που γελά δυνατά μέχρι να βραχνιάσει μέσα στην αγωνία του αγώνα της.
Κείμενο: Βένια Σταματιάδη
Φωτογραφία:http://drapetsini.blogspot.com/2011/05/blog-post_25.html 

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου