Εκεί που χρόνος δεν υπάρχει…
Τριγυρνούσε στους δρόμους φορώντας την μαύρη καμπαρτίνα του.
Κάποια στιγμή σηκώνει τα χέρια με χαιρετάει.
Δεν του μιλώ, δεν τον ξέρω.
Συνεχίζει να περπατά , μπαίνει σε ένα μπαρ, κάθεται στη
μπάρα , χαμογελάει στην κοπέλα, που βρίσκεται δίπλα του.
Η κοπέλα σηκώνεται και φεύγει, δεν του μιλά, δεν τον ξέρει.
Φεύγει από το μπαρ, πηγαίνει προς την στάση του τραμ.
Διπλά του ένας ηλικιωμένος άντρας,
-Καλησπέρα, του λέει.
Ο ηλικιωμένος άντρας δεν του απάντα, δεν τον γνωρίζει.
Ήρθε το τραμ μπαίνει μέσα, το τραμ είναι άδειο.
Ο οδηγός κλεισμένος στο γυάλινο κουβούκλιο, δεν βλέπει τον
άντρα που μπήκε.
Κατεβαίνει στο τέρμα, ο δρόμος έρημος και σκοτεινός, περνάει
από δίπλα του μια κυρία, τον <<σκουντάει>> με την τσάντα της, δεν
του μιλάει, δεν τον γνωρίζει, ο άντρας ,της αρπάζει το μπράτσο, βγάζει από την
τσέπη του ένα μαχαίρι της το μπήγει στη κοιλιά,
-<<Μίλησε μου!!! >> της ψιθυρίζει .
Η κυρία δεν του μιλά, δεν προλαβαίνει, χάνει τις αισθήσεις
της.
Επιστρέφει σπίτι, ανοίγει τον υπολογιστή, μπαίνει σε έναν
άλλο κόσμο.
Έχει 1600 φίλους και φίλες.
-Έχεις όρεξη για κουβέντα; Τον ρωτάει ένας φίλος.
Του μιλάνε, τον σκουντάνε,
Τον γνωρίζουν;
Σε αυτήν την ερώτηση δώσε την δική σου απάντηση, γιατί η δικιά μας ιστορία είναι μια ιστορία
χωρίς
ΤΈΛΟΣ
Δέσποινα Μαραγκουδάκη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου