Στα souk του Μαρακές παζαρεύω με μανία ένα μεταξωτό κάλυμμα κρεβατιού. Δεν το θέλω πολύ μα η διαδικασία του παζαριού μ’ έχει συνεπάρει. Τελικά αν και το φτάνω στο ένα τρίτο της αρχικής τιμής, δεν το αγοράζω. Ο πολυταξιδεμένος συν –ταξιδιώτης μου λέει: «Στην ανατολή το παζάρι είναι θεσμός όμως ποτέ μα ποτέ να μην ξεκινάς παζάρι αν πραγματικά δεν θέλεις αυτό που παζαρεύεις. Τους προσβάλεις». Τον ακούω και παζαρεύω μόνο γι’ αυτά που πραγματικά θέλω. Στο Μαρόκο και στην Ινδία, στην Αίγυπτο και στην Ινδονησία, παζαρεύω, μα όσο περνούν οι μέρες ο «θεσμός» του παζαριού με κουράζει και μ’ εκνευρίζει. Δεν τολμάω να ρωτήσω μια τιμή και αρχίζει το αλισβερίσι. Αρχίζω και νοσταλγώ τα ταμπελάκια του ZARA και την απουσία πωλητών και επιτέλους ν’ αγοράσω ένα μπουκάλι εμφιαλωμένο νερό χωρίς να χρειάζεται να συζητήσω την τιμή του.
Η επιστροφή σε ελληνικό έδαφος μετά από ένα ταξίδι στην ανατολή μοιάζει πάντα σαν ταξίδι στο χρόνο. Πολιτισμός. Καθαριότητα, εύκολη πρόσβαση σε πόσιμο νερό, φιξ τιμές παντού, δρόμοι, οργανωμένη η πρόσβαση από και προς το αεροδρόμιο, ωράριο καταστημάτων κ.α. Και όσο περνούν οι μέρες το ταξίδι στην ανατολή μοιάζει με εξωτική ανάμνηση και τα έθη της μακρινής χώρας γίνονται ανέκδοτα στις παρέες των φίλων.
Το παζάρι όμως δεν είναι, δεν μπορεί να γίνει ανέκδοτο. Μέσα σ’ αυτό το «θεσμό» των αγορών της ανατολής συναντώ την Ελλάδα της Ευρώπης, συναντώ την αποσιωπημένη καταγωγή μας από την ανατολή στη χειρότερη εκδοχή της. Ο λόγος είναι απλός. Στην Ελλάδα πάψαμε μεν να παζαρεύουμε μπλουζάκια αρχίσαμε δε να παζαρεύουμε εαυτούς.
Εξηγούμαι. Μέσα στην περίοδο της κρίσης όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν τι μας έχει συμβεί. Όλοι ξέρουν τι φταίει και όλοι παρουσιάζονται διατεθειμένοι να μην ξανακάνουν τα ίδια λάθη και επιτέλους να ζήσουμε σε μια δίκαιη κοινωνία. Μαθητές, ενήλικες, μεσήλικες και γέροι κραυγάζουν με μανία τα λάθη μας που δεν πρέπει να ξαναγίνουν. Κι’ όμως οι μαθητές είναι διατεθειμένοι να βρεθούν από την ιατρική στη φαρμακευτική αφού τους αρκεί να μπουν στο πανεπιστήμιο. Οι ενήλικες είναι διατεθειμένοι για μια θέση στο δημόσιο να παζαρέψουν την ψήφο τους σε κάποιο βουλευτικό γραφείο. Οι μεσήλικες μιλούν για τιμιότητα και δικαιοσύνη στα παιδιά τους και όταν βρεθούν στα γραφεία τους αρχίζουν το ξεπούλημα των δήθεν ιδεών τους για την επόμενη ανάληψη έργου μέσα σε διαδικασίες αδιαφανείς και πρόστυχες. Και οι γέροι είναι έτοιμοι να παραστήσουν το έκτακτο περιστατικό σε κάποιο εφημερεύον νοσοκομείο για να κάνουν δωρεάν μια εξέταση αίματος. Αυτή είναι η εικόνα και οι δικαιολογίες πολλές μα στην ουσία της δε διαφέρει από τα παζάρια της ανατολής. Στις αγορές της ανατολής παζαρεύονται προϊόντα στις αγορές της δύσης φαίνεται πως παζαρεύονται ζωές, ιδέες και εαυτοί. Ας συνεχίσουμε λοιπόν το ξεπούλημα, τις τιμές πάντα θα μας τις καθορίζουν άλλοι. Εμείς πρέπει απλώς κρεμάσουμε το ταμπελάκι. Εκτός αν.....
Εξηγούμαι. Μέσα στην περίοδο της κρίσης όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν τι μας έχει συμβεί. Όλοι ξέρουν τι φταίει και όλοι παρουσιάζονται διατεθειμένοι να μην ξανακάνουν τα ίδια λάθη και επιτέλους να ζήσουμε σε μια δίκαιη κοινωνία. Μαθητές, ενήλικες, μεσήλικες και γέροι κραυγάζουν με μανία τα λάθη μας που δεν πρέπει να ξαναγίνουν. Κι’ όμως οι μαθητές είναι διατεθειμένοι να βρεθούν από την ιατρική στη φαρμακευτική αφού τους αρκεί να μπουν στο πανεπιστήμιο. Οι ενήλικες είναι διατεθειμένοι για μια θέση στο δημόσιο να παζαρέψουν την ψήφο τους σε κάποιο βουλευτικό γραφείο. Οι μεσήλικες μιλούν για τιμιότητα και δικαιοσύνη στα παιδιά τους και όταν βρεθούν στα γραφεία τους αρχίζουν το ξεπούλημα των δήθεν ιδεών τους για την επόμενη ανάληψη έργου μέσα σε διαδικασίες αδιαφανείς και πρόστυχες. Και οι γέροι είναι έτοιμοι να παραστήσουν το έκτακτο περιστατικό σε κάποιο εφημερεύον νοσοκομείο για να κάνουν δωρεάν μια εξέταση αίματος. Αυτή είναι η εικόνα και οι δικαιολογίες πολλές μα στην ουσία της δε διαφέρει από τα παζάρια της ανατολής. Στις αγορές της ανατολής παζαρεύονται προϊόντα στις αγορές της δύσης φαίνεται πως παζαρεύονται ζωές, ιδέες και εαυτοί. Ας συνεχίσουμε λοιπόν το ξεπούλημα, τις τιμές πάντα θα μας τις καθορίζουν άλλοι. Εμείς πρέπει απλώς κρεμάσουμε το ταμπελάκι. Εκτός αν.....
Κείμενο - Φωτογραφία: Ελένη Γεωργοπούλου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου