Το παιχνίδι της αλεπούς

Δηλαδή τι θέλεις να σου πω;
Μικρό αγόρι με τα ορθάνοιχτα μάτια... Πόσο εύκολο είναι να σε πληγώσω. Πόσο με προκαλεί η σκοτεινή παραπονιάρικη σιωπή σου. Να σου πω: 
Όχι, δε θα με εξημερώσεις. Όχι, δε θα γίνω η αλεπού σου, γαμώτο. Δε μπορείς να με κάνεις να πάψω να παίζω με τις λέξεις, διότι έτσι έγινα, έτσι γεννήθηκα, δεν ξέρω, απλά αυτό είμαι, κι αν το υλικό από το οποίο είμαι φτιαγμένη σου είναι άγνωστο, δεν έχεις παρά να το μάθεις. Να εξημερώσεις καλύτερα τη δική σου ανάγκη για εξημέρωση.
Όχι, δε θα με κάνεις να μείνω εδώ μόνη μου. Κουράστηκα να μένω τόσα χρόνια μόνη ανάμεσα στους άλλους, μόνο και μόνο επειδή εγώ το αντέχω. Βαρέθηκα να κάνω ένα βήμα πίσω στην εξέδρα των χειροκροτημάτων, σα να φοβάμαι ότι ο ήχος τους μου δίνει ξύλο. Να με χειροκροτάς τόσο δυνατά που να το συνηθίσω, και να μου ανοίγεις μπουκέτα πυροτεχνημάτων μπροστά στο πρόσωπο, για να πάψει η λάμψη τους να μου θυμίζει πόλεμο. Μη με βάζεις να νικήσω τις φοβίες μου. Να είσαι εκεί να μου κρατάς το χέρι. Καλύτερα. Το προτιμώ
Όχι, δε θα πάψω να ονειρεύομαι. Κι ας μοιάζω κουτή στα ενήλικα μάτια σου. Αφού το ξέρεις, στο έχω γράψει, στο έχω πει, η πραγματικότητα είναι υποφερτή γιατί λάμπει από την σκόνη των ονείρων μας. Αφού το θέλεις κι εσύ στο βάθος. Πάψε να θες να μου φορτώσεις την ανάγκη σου για ανάγκες. Απλά τα πράγματα που θέλω, κι ανθρώπινα. Άσε με να σταθώ εκεί που κινδυνεύω. Πάνω από ένα γκρεμό. Μπροστά από τον άνεμο. Βουτιά μες στην καρδιά σου.
Κι όμως, για άλλη μια φορά, εγώ θα σου πω:
Εντάξει. Θα προσπαθήσω.
Και μετά θα κλείσω τα μάτια.
Δεν φταις εσύ.
Αυτό που με διαλύει είναι ότι δεν φταίω ούτε εγώ.

Κείμενο – Φωτογραφία: Βυζαντία Πυριόχου Γκυ