Το γράμμα

                         

Εκεί που χρόνος δεν υπάρχει

Την πιο φωτεινή νύχτα του χρόνου, συναντηθήκαμε.

Μάλλον τυχαία.

Σε ακολούθησα, δεν γύρισες να κοιτάξεις πίσω σου, ήξερες ότι σε ακολουθούσα.

Σταμάτησες για μια στιγμή,

Στάθηκα διπλά σου.

  Δυο πυροτεχνήματα που συναντηθήκαν, λίγο πριν χαθούν

Έκρηξη εσύ και εγώ

Δεν μιλήσαμε πότε γι΄ αυτό,

Άπλωσες το χέρι σου με κράτησες

Σε ακολουθώ, δεν ξερώ που, δεν ξερώ για πόσο

Αλλάζεις μορφή και εγώ πίσω σου

Δεν μιλάς δεν σου μιλώ

 σιωπηλά σε αγαπώ

Φτηνή λέξη πολυφορεμένη, ψέματα,

Μπερδεμένες οι λέξεις στο κεφάλι μου και εσύ πάντα μπροστά

Ένα πείραμα  η σχέση μας και εσύ ο  τρελός επιστήμονας

 Εγώ σαν ποντίκι στο γυάλινο δοχείο περιμένω.

Μια ένεση τονωτική να πέσω λιπόθυμη να μην σε κοιτώ.

Για λίγο βυθισμένη σε νάρκη μακριά από το βλέμμα σου.

Φωνάζω μα δεν ακούς, βαρέθηκα, σε βαρέθηκα, επιμένεις να με κρατάς, να με κοιτάς.

Φεύγω, κοινότυπο , θα μείνω, έτσι από περιέργεια, να ζήσω το τέλος

Σε ένα πείραμα χωρίς σκοπό

Το τέλος μας μονάχα εσύ μπορείς να το πεις γιατί η δικιά μου ιστορία είναι μια ιστορία χωρίς

                                                       ΤΕΛΟΣ

 

Χάρισε μου/ χάρισε του

Πόσες φορές  έγινες πειραματόζωο κάποιού/κάποιας από αδυναμία να στρέψεις το βλέμμα σου προς τον εαυτό σου;