<< Η αφόδευση ενός περιστεριού >>

Εκεί που χρόνος δεν υπάρχει

Περίμενε για χρόνια. Ονειρευόταν αυτήν τη στιγμή, την είχε φανταστεί με κάθε λεπτομέρεια.

Που θα γίνει, τι θα φοράει, ποιοι θα παρευρίσκονται, πως θα είναι ο στολισμός, ποιος θα είναι ο παπάς , ο κουμπάρος τι φοράει η μάνα και ο πατέρας της, πόσους πόντους θα είναι τα τακούνια, τα μαλλιά ,τα νύχια, και όλες της λεπτομέρειές που μπορεί να σκεφτεί μια γυναίκα για αυτήν , τη μοναδική ,ξεχωριστή στιγμή της ζωής της.

Και να λοιπόν που αυτή η ώρα επιτέλους έφτασε.

Μετά από 27 ολόκληρα χρόνια ζωής.

Μπορεί για σας να μην είναι πολλά αλλά για αυτήν ήταν υπεραρκετά, είχε κιόλας καθυστερήσει, ήταν στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού μέχρι να γίνει η πολυπόθητη πρόταση.

Αλλά ας μην ασχολούμαστε με το παρελθόν.

Και να το θύμα με το μαύρο κουστούμι που η ίδια είχε διαλέξει, να περιμένει στα σκαλιά της εκκλησίας με το βλέμμα του ροφού, και το παγωμένο χαμόγελο, κρατώντας την πολυπόθητη ανθοδέσμη, από μικρά ,μικρά λευκά τριανταφυλάκια.

Ειδική παραγγελία από ένα Flower shop στην Αγγλία.

Πιστό αντίγραφο ανθοδέσμης που κρατούσε και η Katrin στον βασιλικό γάμο με τον πρίγκιπα William.

  Να την έφτασε με ένα τέταρτο καθυστέρηση όπως το είχε σκεφτεί, ευτυχισμένη, λαμπερή, εκθαμβωτική , η ωραιότερη στιγμή της ζωής της , και να πέθαινε την άλλη η μέρα δεν την ένοιαζε καθόλου, θα είχε εκπληρώσει τον μοναδικό σκοπό της ζωής της.

Ανεβαίνει τα σκαλιά, την 10 μέτρα ουρά από το πέπλο της το κρατάνε 20 παρανυφάκια από μια σχολή χορού που κινούνται σαν κύκνοι.

Φτάνει στο θύμα βρίσκονται αντικριστά, κοιτάζονται στα μάτια σαν να λένε

                    << για πάντα μαζί στη ζωή και στο θάνατο>>.

 Αυτός δεν πολύ συμφωνεί, αλλά τώρα είναι αργά για να μην θέλει να καταταχτεί.

Την φιλάει στην άκρη των χειλιών για να μην της φύγει το κραγιόν, σκέφτεται ποσό να έχει πάει τώρα η Μπάρτσα, η αγαπημένη του ομάδα, (παρεμπιπτόντως έχασε εκείνη την ημέρα από τους Άγγλους).

Διώχνει γρήγορα αυτή την σκέψη, σήμερα παντρεύεται πρέπει να είναι συγκεντρωμένος.

Και εκείνη τη στιγμή, εκείνη ακριβώς την στιγμή που της δίνει την ανθοδέσμη, που ακόμα τα δάχτυλα του δεν έχουν αφήσει το μπουκέτο εντελώς και εκείνη έχει ακουμπήσει τα τρυφερά της ακροδάχτυλα για να την πιάσει.

Ένα περιστέρι , ναι ένα περιστέρι περνάει από πάνω τους  και ζει την ωραιότερη στιγμή της μέρας του, αφήνοντας μια παχύρρευστη ,κολλώδη και μπόλικη κουτσουλιά πάνω ακριβώς στα λευκά τριανταφυλλάκια.

Το περιστέρι πετάει από πάνω τους ξαλαφρωμένο και ευτυχισμένο.

Το παχύρευστο υγρό άρχισε να τρέχει στα δάχτυλα της, το θύμα βγάζει μια φωνή γαμω το χ……

Τι απέγινε παρακάτω μπορείς μονό εσύ να το φανταστείς γιατί αυτή η ιστορία είναι μια ιστορία χωρίς

                                                                ΤΕΛΟΣ

Χάρισε μου/χάρισε του

Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσες φορές μπορεί να ζούμε την χειρότερη στιγμή τη ζωής, μας ενώ την ιδία στιγμή ακριβώς, δίπλα μας κάποιος άλλος ζει, την πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής του;

Κείμενο- Φωτογραφία: Δέσποινα Μαραγκουδάκη