<< ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΙ >>

                     

Εκεί που χρόνος δεν υπάρχει,

Υπάρχουν κάποιοι που:

 Όταν ακούν βαριές βρισιές από μικρά παιδιά, τους λένε, <<μη κακία λέξη>>,

 ενώ την ίδια στιγμή κάποιος τους κορνάρει στο φανάρι, και αυτοί απαντούν, <<τι θες ρε μ…..>> .

Πηγαίνουν και μαζεύουν σκουπίδια σε δάση και σε θάλασσες ενώ την ιδία στιγμή έξω από την πόρτα τους,  οι ακαθαρσίες από τα αγαπημένα τους σκυλάκια, διακοσμούν την είσοδο σαν καλλιτεχνική εγκατάσταση.

Κάθονται να μιλήσουν λέγοντας <<είμαι εδώ για να σε ακούσω>> ενώ την ίδια στιγμή, κάθε τους πρόταση ξεκινάει με την λέξη << εγώ , εγώ, εγώ>>.

Πάνε στην εκκλησιά για να προσευχηθούν, με ταπεινότητα και σύνεση, ενώ την ίδια στιγμή σπρώχνονται, να προλάβουν μια καρεκλίτσα, για να μην θρονιαστεί καμιά γριά.

Πάνε στο θέατρο, με την πρόθεση μιας θέασης προσωπικής, ενώ την ίδια στιγμή τα κινητά χτυπούν σαν δαιμονισμένα.

Πάνε βόλτα στην εξοχή, περπατώντας και αναπνέοντας καθαρό αέρα , ενώ την ίδια στιγμή, πετάνε τα αποτσίγαρα δεξιά και αριστερά.

Πάνε στα γήπεδα, στηρίζοντας ομαδικά αθλήματα, ενώ την ίδια στιγμή καινέ τα ιδία τα καθίσματα που κάθονται.

Πάνε και ψηφίζουν, << διότι η ψήφος είναι ιερή >>,  ψηφίζουν για να αλλάξουν τον κόσμο για να έρθει η << επανάσταση>>, ενώ την ίδια στιγμή, τηλεφωνούν για χάρες σε υψηλά στελέχη.

Υποστηρίζουν με πάθος ότι πρέπει να είμαστε ειλικρινείς, ότι και αν συμβαίνει να το λέμε ευθέως, ενώ την ίδια στιγμή κάνουν έρωτα, με τον σύντροφο τους, ορκιζόμενοι ότι νιώθουν το ίδιο, σαν την πρώτη φορά, και νιώθουν σαν να πέρασαν από καταναγκαστικά έργα.

Πάνε ταξίδια σε μέρη μακρινά, για μια προσωπική εξέλιξη και ανανέωση, ενώ την ίδια στιγμή τηλεφωνούν συνεχώς πίσω στην πατρίδα, αγωνιώντας για τη μαμά, τον μπαμπά και τα παιδιά.

Συναντούν φίλους για να μιλήσουν, να επικοινωνήσουν , και την ίδια στιγμή κάθονται σε μια ταβέρνα και συνομιλούν μονάχα για το φαγητό.

Αυτοί είναι ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΈΝΟΙ σε αυτήν την πολιτεία, μπορεί κάποιους να τους αναγνωρίζεται, μπορεί και όχι.

Αν πρόκειται να αλλάξουν;

To ξέρεις   μόνο εσύ δίνοντας το δικό σου τέλος σε αυτόν τον   πολιτισμό.

                                                              ΤΕΛΟΣ

Χάρισε μου / χάρισε του.

Δεν έχω λόγια,

 Ας μας αναγνωρίσουμε , και ας προχωρήσουμε.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗ