Θέλω να σε βλέπω να γελάς

Θέλω να σε βλέπω να γελάς. Αυτό το γέλιο σου με κάνει ευτυχισμένο. Από την αρχή που σε γνώρισα ένιωσα ότι αυτό που μας δένει περισσότερο είναι το ότι όταν ήμασταν μαζί, περνάγαμε καλά. Θυμάμαι ατελείωτα βράδια κουλουριασμένοι ο ένας με τον  άλλον να γελάμε μέχρι δακρύων. Αυτό και μόνο με’ κάνε να πετάω στον ουρανό.

Θυμάσαι εκείνο το καλοκαίρι όταν κάναμε τις πρώτες μας διακοπές στο νησί; Όταν είχαμε κατακαεί και προσπαθούσαμε να δροσιστούμε με τα γιαούρτια πάνω μας. Ή όταν σκόνταψες και έπεσες μέσα σε αυτή τη λακκούβα με τις λάσπες. Θυμάσαι που σκεφτόμασταν τι θα γινόταν εάν το παιδί μας έπαιρνε από τον καθένα μας τα πιο άσχημα χαρακτηριστικά μας; Γινόμασταν παιδιά, δυο χαρούμενα παιδάκια διψασμένα για ζωή, μια ζωή γεμάτη γέλιο, μια ευτυχισμένη ζωή, όπως την είχα ονειρευτεί.

Και τώρα φεύγεις. Με αφήνεις μόνο με τις αναμνήσεις να με πονούν ακόμα περισσότερο. Δεν είναι δίκαιο αυτό. Δεν μπορείς να μου το κάνεις αυτό. Σε παρακαλώ μη μου το κάνεις αυτό. Ξύπνα σε παρακαλώ. Θέλω να σου πω ένα από αυτά τα αστεία που σε έκαναν να γελάς δυνατά. Θέλω να σου κάνω μια φάρσα που τόσο πολύ σε εκνεύριζε. Ξύπνα και πες μου ότι και αυτό είναι ένα από τα αστεία σου. Μόνο ξύπνα, μη φεύγεις. Δεν θα ξαναγελάσω ποτέ.

Δημοσθένης Πατρινός.