Δεν με είδε και δεν με γνώρισε ποτέ.
Όμως χωρίς να το ξέρει μου έδωσε κάτι πολύ δικό της.
Μια της σκέψη, που δεν προοριζόταν καν για μένα.
<<Φυσάει
ένα καλοκαιρινό αεράκι...>>Αυτό πρόλαβα να ακούσω από την
συζήτηση της, καθώς πέρασε από δίπλα μου αφήνοντας με άναυδη.Η φωνή της
ήταν γλυκιά και άκουγες από μακριά το χαμόγελο και την απόλαυση που της
έφερε ο άνεμος. Εκείνη τη στιγμή οι λέξεις της, κατείχαν την πλήρη
σημασία και δύναμή τους.
Λες και ο άνεμος
είπε εκείνη τη στιγμή,<<Μου φαίνεται αυτή η δεσποινίς ξεχάστηκε,
και ούτε μια φορά δεν έκλεισε τα μάτια της, στο πέρασμα μου
σήμερα.Καιρός να της θυμίσω την ύπαρξη μου!>>
Μα δεν χρησιμοποίησε ούτε ανεμοστρόβιλους ούτε
κωμικά συμβάντα.Με σκούντηξε με τη φωνή ενός ανθρώπου που ήταν ανοιχτός
στην αίσθηση που πρόσφερε η κάθαρση του ανέμου.
Δεν με είδε και δεν με γνώρισε ποτέ.Μα αυτό μου το χαμόγελο είναι αφιερωμένο σ'αυτή.
Αναστασία Δαφερέρα
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου