Αν

Εκείνη την Τετάρτη, στις 16 Μαΐου 2012, τίποτα δεν πήγε καλά.

Το βράδυ της Τρίτης, 15 Μαΐου 2012, δεν συνεννοήθηκε καλά με την παρέα και συναντήθηκαν  στις 11.

Ξενύχτησε και ήπιε αρκετά.

Στην επιστροφή, ξέχασε να βάλει ξυπνητήρι.

Πετάχτηκε έντρομη στις 9:30.

Μπήκε στο ντους κι έφυγε χωρίς καφέ.

Αποφάσισε να πάρει το μετρό.

Στο δρόμο προς το σταθμό Μέγαρο Μουσικής συνειδητοποίησε πως είχε ξεχάσει το κινητό της.

Γύρισε για να το πάρει.

Αν το βράδυ της Τρίτης, 15 Μαΐου 2012, είχε συναντηθεί κανονικά με την παρέα στις 9

Αν δεν είχε ξενυχτήσει

Αν θυμόταν να βάλει ξυπνητήρι

Αν δεν σηκωνόταν καθυστερημένη απ’ το κρεβάτι

Αν δεν έφευγε τρέχοντας απ’ το σπίτι

Αν δεν ξεχνούσε το κινητό της

Αν δεν γυρνούσε να το πάρει

Στις 12 θα ήταν ήδη στη σχολή.

Στις 12:05 δεν θα ήταν στο συρμό που έκανε τη διαδρομή Δουκίσσης Πλακεντίας –Αιγάλεω.

Στις 12:06 δεν θα καθόταν δίπλα του.

Στις 12:07 δεν θα τη ρωτούσε σε σπαστά αγγλικά πού πρέπει να κατέβει για Ακρόπολη

Κι αν όλα πήγαιναν καλά στις 12:30 εκείνος δεν θα κάπνιζε μαζί της στον ήλιο το πρώτο του Καρέλια χρυσή κασετίνα.

Και η 16^η Μαΐου 2012 δεν θα ήταν η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής τους.

 ΒΕΝΙΑ ΣΤΑΜΑΤΙΑΔΗ