Τα παπούτσια...

Β: Προσέξτε, το πρόβλημα μου ξεκινάει όταν καταλάβω την πρόθεση του άλλου να βάλει τα παπούτσια του. Δηλαδή, δεν ξέρω, όσο είναι σπίτι μου ξυπόλητος , με την απόλυτη αίσθηση οικειότητας να σουλατσέρνει μαζεύοντας σκόνη και βρώμα από το δικό μου, όμως, πάτωμα στο κάτω μέρος του ποδιού του, όλα είναι καλά. Όταν, όμως, αποφασίζει να βάλει τα παπούτσια του… Ιεροτελεστικά  παίρνει στα χέρια του το ζευγάρι με τα παπούτσια -που τόσες ώρες το είχε ξεχασμένο – με τις χωμένες σε αυτό κάλτσες και το τοποθετεί μπροστά του ενώ αυτός κάθεται ,τώρα πια, έξω έξω στον καναπέ, έπειτα ξεχωρίζει τις κάλτσες και σκουπίζει λίγο τις πατούσες του. Αμέσως γυρίζει την κάλτσα και βάζει το πόδι του μέσα, σε αυτό το σημείο ,ενίοτε καταφέρνεις να παρασύρεις τον άλλον για λίγο ακόμα πιάνοντας του την κουβέντα αλλά πολύ σπάνια με επιτυχία. Από την στιγμή που θα τοποθετηθεί το πρώτο παπούτσι , η ταχύτητα της τελετουργίας διπλασιάζεται, λες και σε αυτά τα παπούτσια βρίσκεται το εισιτήριο για την ελευθερία του. Από εκείνη τη στιγμή κοιτάζω μόνο τα παπούτσια που φεύγουν, σταματάνε λίγο, στρίβουν προς το μέρος μου, λένε κάτι, αλλά η κλίση τους είναι προς την πόρτα και μόλις την προσπερνούν επιταχύνουν επιδεικτικά...

Ελένη Μητροπούλου

Τα παπούτσια του Van Gogh