Εκεί που χρόνος δεν υπάρχει
Ένα κοριτσάκι φορώντας το κόκκινο φουστανάκι του τριγυρίζει
σε δρόμους ανοιχτούς, σε δρόμους ελευθέρους.
Τριγυρίζει αναζητώντας ένα κάστρο , ένα παλάτι με 3000
δωμάτια.
Είχε ακούσει για αυτό το κάστρο πριν ακόμα γεννηθεί.
Και τώρα που έμαθε να περπατάει και να στέκεται στα πόδια
της ξεκίνησε για να το ανακαλύψει.
Οι δρόμοι ανοίγονται μπροστά της σε ευθείες, παράλληλες.
Γύρω της απλώνεται η
αύρα της μοναξιάς.
Φαντάζεται το κάστρο της. Θα είναι ψηλό θα φτάνει μέχρι τον
ουρανό.
Θα είναι μακρόστενο με μεγάλους διαδρόμους.
Η κρεβατοκάμαρα θα είναι θεόρατη, το κρεβάτι μαλακό και ζεστό.
Αραχνοΰφαντες κουρτίνες θα κρέμονται από τα παράθυρα και το
φως του φεγγαριού θα φωτίζει το πρόσωπο της.
Ένα μεγάλο τραπέζι με λαμπερά σερβίτσια σε μια από της τραπεζαρίες
με κάθε λογής λιχουδιές.
Τζάκια αναμμένα σε
κάθε δωμάτιο.
Στρωμένα χαλιά με λαμπερά χρώματα.
Πίνακες στους τοίχους από μεγάλους ζωγράφους, πορτρέτα
βασιλιάδων και νεαρών δεσποινίδων.
Το δωμάτιο του τσαγιού και της καυτής σοκολάτας, το δωμάτιο
των παραμυθιών και των μύθων.
Το δωμάτιο της σκέψης και το δωμάτιο της αγάπης.
Και ένα σωρό άλλα που κάνεις δεν έχει ονειρευτεί ακόμα.
Όμως το κοριτσάκι περπατούσε και φαντάζονταν την στιγμή που
θα βρισκότανε μπροστά στο πολυπόθητο κάστρο της.
Και να σαν να άκουγε
τον ήχο της θάλασσας ήταν κοντά πολύ κοντά.
Να εκεί πίσω από τα
σύννεφα, το όνειρο της γινότανε πραγματικότητα.
Γύρω από το κάστρο νερό, τα κύματα χαϊδεύουν τον διάδρομο
που σε οδηγεί στην μεγάλη πύλη.
Το κοριτσάκι φτάνει στην είσοδο, μα η πύλη είναι μεγάλη και
βαριά.
Δεν μπορεί να την ανοίξει.
Βάζει όλη της τη δύναμη, σπρώχνει και τα δάκρυα τρέχουν από
τα μάτια της, φουσκώνουν τα κύματα, σπρώχνει χτυπάει,οι γροθιές της
ματώνουν. Σιωπή.
Το κάστρο ακατοίκητο ψυχή δεν ζει μέσα στα κάστρα εδώ και
πολλά ,πολλά χρόνια.
Μα το κοριτσάκι δεν το ήξερε.
Ακούγεται μια μελώδια. Άρπα
ο ήχος από μια άρπα.
Γυρίζει την πλάτης της στο κάστρο.
Σε έναν κόκκινο κύκλο ένας μουσικός αφηγείται ιστορίες.
Να μια αγαπημένη στιγμή σκέφτεται.
Ένα κύμα περνάει από πάνω της χάνεται …
Για πού;
To ξέρεις μόνο εσύ βάζοντας το δικό σου τέλος γιατί η δικιά μας
ιστορία είναι μια ιστορία χωρίς
ΤΕΛΟΣ
Δέσποινα Μαραγκουδάκη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου