Δεν ανοίγω την πόρτα όταν δεν περιμένω κάποιον.

Δεν ανοίγω  την πόρτα όταν δεν περιμένω κάποιον. Θα ήθελα όμως να μου κάνουν μια έκπληξη. Να έρθει κάποιος και να με πάρει για μια βόλτα. Αλλά εγώ αν δεν περιμένω κάποιον δεν ανοίγω την πόρτα. Φοβάμαι. Τρομάζω με το που ακουστεί το γκλιν, πετάγομαι πάνω. Αναρωτιέμαι ποιος μπορεί να είναι και τελικά δεν ανοίγω. Υπάρχουν φορές που πατάω το κουμπί από το θυροτηλέφωνο να ακούσω κάτι, χωρίς να με ακούνε. Άλλες φορές ακούω κάποιες ακαταλαβίστικες συλλαβές. Άλλες φορές τινάζομαι γιατί ακούω κάποιον να χτυπάει στη σειρά όλα τα κουδούνια, καταλαβαίνω ότι θέλουν να πετάξουν φυλλάδια και δεν τους ανοίγει κανείς. Τους ανοίγω εγώ, γιατί τους λυπάμαι, αλλά μετά αγχώνομαι αν όντως ήταν κάποιος για να πετάξει φυλλάδια ή μηπως... Κολλάω το μάτι μου στο ματάκι της πόρτας και περιμένω να δω κάποιον να φτάνει στον τρίτο όροφο και να πετάει φυλλάδια. Αν δεν τον δω δεν ηρεμώ. Και προσεύχομαι..κι ορκίζομαι ότι δεν θα ανοίξω ξανά το κουδούνι , φτάνει να δω κάποιον να πετάει φυλλάδια. Γιατί αλλιώς φοβάμαι ότι έχω ανοίξει σε κάποιον τρελό ή δολοφόνο ή κλέφτη και φοβάμαι. Φοβάμαι ότι θα γίνει κάτι εξαιτίας μου. Δεν φοβάμαι μήπως πάθω κάτι εγώ. Αλλά φοβάμαι ότι θα είμαι συνεργός στο έγκλημα. Κι όταν οι δημοσιογράφοι θα ρωτάνε : Μα ποιος άνοιξε την πόρτα της κεντρικής εισόδου; ; Όλοι θα σκεφτούν εμένα. Όλοι λείπουν στις δουλειές τους το πρωί. Εκτός από την κοπέλα που μένει στον τρίτο και δεν την βλέπουμε να βγαίνει ποτέ...

Ελένη Μητροπούλου