Ιστορίες για αγρίους: Ο ποιητής που ξεσήκωνε τα πλήθη

«Αυτό που θυμάμαι δεν είναι παρά το χρώμα που υπήρχε στη σκουριασμένη σκάλα»!!!!

-Καταπληκτικό!!!! Το κοινό σηκώθηκε όρθιο και αποθέωσε τον καλλιτέχνη!!! Φωνές και χειροκροτήματα έκαναν την αίθουσα να σειέται…

-Μα, τι ποιητής είναι αυτός!!

-Σε κάνει και ταξιδεύεις!!!!

- Ο  τελευταίος στίχος έκρυβε όλο το νόημα της ζωης!!!

- Η σκουριασμένη σκάλα!!!

-Θα κλάψω!!Έλεγε μια γεματούτσικη κυρία με ένα κολιέ με χοντρες πέρλες!!

Άκουγε την αποθέωση του κόσμου!Και  ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο του Φερρή. Δε μπορούσε να πιστέψει πόσο πολύ η  ποίηση του άγγιζε ακόμα και τον πιο απλό κόσμο!!! Μα, νομίζω ότι η κοινωνία μας έχει ανέβει επίπεδο!!Σκέφτηκε!!Και εγώ έχω βοηθήσει πολύ σε αυτό!!!Είμαι όντως καταπληκτικός!Σήκωσε το κεφάλι ψηλά και απόλαυσε το χειροκρότημα. Άνοιξε τα ρουθούνια του και ρούφηξε την ένεργεια του κόσμου!

-Ευχάριστω είπε δυνάτα και η αίθουσα πάγωσε για να ακούσει τον καλλιτέχνη.

- Ευχαριστώ, θέλω όλοι να καταλάβετε ότι το χρώμα κάτω από την σκουριασμένη σκάλα το ξέρουμε μόνο οι ίδιοι. Ο καθένας πρέπει να το θυμηθεί και να τρίψει τη σκουριά τόσο ωστέ να βγει.

 Η κυρία με της χοντρές πέρλες προσπαθούσε να κρατήσει τους λυγμούς της.  Μια άλλη κυρία έβαλε το μαντήλι της στο στόμα για να συγκρατηθεί  και μια άλλη τραβούσε τις κοτσίδες της.

-Ακούστε με, τρίψτε τη σκουριά καλά και ανεβείται τη σκάλα.Σας ευχαριστώ . Είπε και κατευθύνθηκε  σκυφτός με γρήγορο βάδισμά προς την έξοδο.

Ο κόσμος είχε εκστασιαστεί και έπεσε πάνω του. Προσπαθούσαν να τον αγγίξουν να πάρουν λίγο από την σοφία του. Τον έριξαν κάτω και άρχισαν να του σχίζουν τα ρούχα μανιωδώς. Ο ίδιος δε μπορούσε να αντιδράσει, ούτε να κουνηθεί και σε λίγο ούτε να αναπνεύσει. Το μανιασμένο πλήθος τον κατασπάραζε. Κατασπάραζε αυτόν που του είχε αποκαλύψει το νόημα της ζωής τους. Σε λίγη ώρα ο ποιητής Φερρής δεν ανέπνεε πια. Ήταν νεκρός. Έτσι έμεινε στην ιστορία ως ο ποιητής που ξεσήκωσε τα πλήθη και τα ποιήματα  του ακόμα και σήμερα είναι απαγορευμένα από όλες τις κυβερνήσεις. Με μοναδική εξαίρεση το δίστιχο:
  «Αυτό που θυμάμαι δεν είναι παρά το χρώμα που υπήρχε στη σκουριασμένη σκάλα»!!!!

Κείμενο: Ελένη Μητροπούλου