Η πραγματικότητα είναι πως ζούμε σε μια χώρα χρεωκοπημένη. Σε μια χώρα που το κράτος δεν λειτουργεί, οι πολιτικοί λένε ψέματα και κλέβουν, τα λαμόγια ευημερούν, η παιδεία αφανίζεται, ο πολιτισμός μοιάζει με μαρκίζα σε σκυλάδικο της εθνικής και οι «απλοί» πολίτες, οι «αθώοι» πληρώνουν πάντα τον λογαριασμό. Ζούμε σε μια χώρα αδικίας και παρακμής.
Τα τριάντα τελευταία χρόνια εμείς οι «αθώοι», «απλοί» πολίτες δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να διαπιστώνουμε και να αναπαράγουμε αυτή την εικόνα. Αυτό που ζούμε σήμερα μοιάζει να είναι η επιβεβαίωση των σκέψεων, των συζητήσεων, των διαπιστώσεων μας, δηλαδή τελικά η επιβεβαίωση των μολυσμένων από το φόβο ονείρων μας και μιας βαθιάς πίστης που λέει πως η πραγματικότητα δεν αλλάζει.
Σιωπή και Παύση.
Ζούμε σε μια χώρα λαμπερή, πλούσια, εύφορη, πολιτισμένη, ιστορικά ειρηνική και δίκαιη. Αυτή είναι επίσης μια πραγματικότητα μόνο που είναι μια πραγματικότητα Ευθύνης και Ακεραιότητας. Είναι μια πραγματικότητα που απαιτεί να σταθούμε μακριά από το φόβο. Απαιτεί να πάψουμε να ψωνίζουμε ιδέες και αντικειμενικές αλήθειες από το σούπερ μάρκετ του κυρίαρχου λόγου και να πάρουμε την Ακέραια Ευθύνη της επιθυμίας μας της ανάγκης μας για ζωή. «Όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, ελάτε και ας ανακράξωμεν μαζί (νυν και αεί, νυν και αεί) σαν προσευχή και σαν παιάνα, ας ανακράξωμεν μαζί, με μια ψυχή, με μια φωνή»..... ΕΛΛΑΔΑ.
Σημ. Το κείμενο στα εισαγωγικά είναι από την Οκτάνα του Ανδρέα Εμπειρίκου.
Τα τριάντα τελευταία χρόνια εμείς οι «αθώοι», «απλοί» πολίτες δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να διαπιστώνουμε και να αναπαράγουμε αυτή την εικόνα. Αυτό που ζούμε σήμερα μοιάζει να είναι η επιβεβαίωση των σκέψεων, των συζητήσεων, των διαπιστώσεων μας, δηλαδή τελικά η επιβεβαίωση των μολυσμένων από το φόβο ονείρων μας και μιας βαθιάς πίστης που λέει πως η πραγματικότητα δεν αλλάζει.
Σιωπή και Παύση.
Ζούμε σε μια χώρα λαμπερή, πλούσια, εύφορη, πολιτισμένη, ιστορικά ειρηνική και δίκαιη. Αυτή είναι επίσης μια πραγματικότητα μόνο που είναι μια πραγματικότητα Ευθύνης και Ακεραιότητας. Είναι μια πραγματικότητα που απαιτεί να σταθούμε μακριά από το φόβο. Απαιτεί να πάψουμε να ψωνίζουμε ιδέες και αντικειμενικές αλήθειες από το σούπερ μάρκετ του κυρίαρχου λόγου και να πάρουμε την Ακέραια Ευθύνη της επιθυμίας μας της ανάγκης μας για ζωή. «Όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, ελάτε και ας ανακράξωμεν μαζί (νυν και αεί, νυν και αεί) σαν προσευχή και σαν παιάνα, ας ανακράξωμεν μαζί, με μια ψυχή, με μια φωνή»..... ΕΛΛΑΔΑ.
Σημ. Το κείμενο στα εισαγωγικά είναι από την Οκτάνα του Ανδρέα Εμπειρίκου.
Κείμενο - Φωτογραφία: Ελένη Γεωργοπούλου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου