Εμπνευσμένο από ...το δικό μου κάστρο

Δίχως πριγκίπισσες που περιμένουν ένα φιλί για να ξυπνήσουν, δίχως δράκους και κατάρες, δίχως περιπέτεια. Ένα κάστρο που έμοιαζε σαν ένα συνηθισμένο σπιτικό. Κανείς δεν μπορούσε να αντιληφθεί την αξία του. Έμοιαζε βαρετό. Τόσο συνηθισμένο αλλά και τόσο διαφορετικό.

Μέχρι που εμφανίστηκες εσύ. Τα παράθυρα άνοιξαν, το φως έλουσε όλα τα δωμάτια, η μουσική πήρε την θέση της καθημερινής μιζέριας. Κι όλα έμοιαζαν γιορτινά. Το κάστρο άρχισε να μεγαλώνει, να γίνεται επιβλητικό, να παίρνει αξία στα μάτια όλων. Το φρόντισες. Μπάλωσες τις πληγές του, δίχως να στο ζητήσει ποτέ. Το μόνο που ήθελε το κάστρο από εσένα ήταν να του κάνεις παρέα. Να παίζεις πότε πότε με το τόπι σου, να σκοντάφτεις στους τοίχους, ακόμη και να περιφέρεσαι άσκοπα.

Το κάστρο μεγάλωνε συνεχώς. Είχε φτάσει την θάλασσα, τον ουρανό, τον ήλιο! Πόσο χαιρόταν όταν σε έβλεπε να απολαμβάνεις την θέα από το μπαλκόνι. Η φωνή σου μέσα στα άδεια δωμάτια αντηχούσε. Ο αντίλαλος ήταν τόσο δυνατός που η καρδιά του κάστρου έτρεμε κάθε φορά.

Ήταν απόγευμα. Το κάστρο είχε ανοίξει όλα του τα παράθυρα. Οι κουρτίνες κυμάτιζαν. Κάτι σαν χαιρετισμός. Περίμενε να σε δει να διαβαίνεις τον κήπο και να μπαίνεις μέσα, όπως έκανες κάθε μέρα. Είχε περάσει το απόγευμα, κι εσύ δεν είχες εμφανιστεί. Ούτε το επόμενο πρωί ήρθες. Όμως θα ερχόσουν. Αυτό πίστευε το κάστρο. Και οι μέρες πέρασαν κι έγιναν μήνες. Κι έγιναν χρόνια. Και δεν ήρθες ποτέ. Ακόμη σε περίμενε, ακόμη κι όταν κατάλαβε πως δεν θα ερχόσουν ποτέ.

Οι μουσικές σταμάτησαν, ο ήλιος πλέον έκαιγε την οροφή και η θάλασσα χτυπούσε με μανία τους τοίχους. Σάπιζε από την βροχή. Όχι δεν έφταιγε η θάλασσα, ούτε ο ήλιος. Η απουσία της φωνής σου έφταιγε. Αλλά αυτό σε περίμενε. Σε περίμενα.

Γιώργος Λυμπέρης