Ανάσα

Παρασκευή βράδυ. Εξάρχεια. Μ’ ένα ολόγιομο φεγγάρι ανοιξιάτικο.

Ανάσα.

Περπατάει στους γεμάτους δρόμους.  Χωρίς μπουφάν. Με το αγαπημένο της πράσινο μακό μπλουζάκι και το φαρδύ της τζιν. Τα μαλλιά της πέφτουν ελεύθερα στην πλάτη. Έχουν μακρύνει αρκετά. Τα βγάζει με μια κίνηση από τα μάτια.

Ζαλισμένη.

Πριν από λίγο χώρισε απ’ τους υπόλοιπους.

Ανάσα.

Όμορφα ήταν κι απόψε. Γελάσανε, θυμήθηκαν, σχεδιάσανε, γελάσαν πάλι.   Σκέφτηκε αυτούς που λείπουν συχνά απ’ την παρέα. Παρίσι, Λονδίνο, Ζυρίχη, Βαρκελώνη. Ζουν εκεί πια με την προσδοκία να επιστρέψουν όσο πιο γρήγορα.

Της λείπουν.

Ανάσα.

«Δύσκολα τα πράγματα εδώ». Ανεργία, ανασφάλεια, προβληματισμός. Απελπισία για    πολλούς. Για κείνη όχι ακόμα. Ή τουλάχιστον όχι πάντα. Ένα όνειρο που επιστρέφει κάθε φορά ισχυρότερο από πριν, που η δύναμή του σκοτώνει τις απογοητεύσεις. Ένα δυνατό όνειρο που κάνει παρέα με δυνατούς ανθρώπους- με ανθρώπους που είναι η δύναμή της.

Ανάσα.

Το εξωτερικό έπεσε πολλές φορές στο τραπέζι.

«Να φύγουμε».

«Έξω θα ναι καλύτερα».

«Περισσότερες οι ευκαιρίες»

«Καλύτερη ποιότητα ζωής».

«Εκεί οι δυνατότητες είναι ακόμα πολλές».

«Θα χτίσουμε απ’ την αρχή».

«Ο πάτος εδώ είναι ακόμα μακριά».

«Τώρα ξεκινήσαμε».

«Ποιος ξέρει πού θα μας βγάλει».

Και το ολόγιομο φεγγάρι το ανοιξιάτικο;

Τα γέλια που αντηχούν ανάμεσα στις πολυκατοικίες των Εξαρχείων;

Το στριφτό τσιγάρο που συνοδεύει κάθε βαρυσήμαντη κουβέντα;

Τα «άλλα δύο» ρακόμελα;

Οι γεμάτοι δρόμοι στις τέσσερις το ξημέρωμα;

Το σουβλάκι απ’ τον Κάβουρα;

Η κιθάρα και το τραγούδι τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα;

Η υποχρέωση να μη φύγει κανείς πριν χαράξει;

Εμείς;

 

Ανάσα.

Kείμενο: Βένια Σταματιάδη