Είμαι η κάλπη και είμαι πάλι γκαστρωμένη.

Με έχουν γκαστρώσει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια. Τις περισσότερες φορές δεν το πολύ ευχαριστιόμουν  γιατί με πήδαγαν πριν συνέλθω από τον προηγούμενο τοκετό. Μου είχαν υποσχεθεί ότι θα γεννάω κάθε 4 χρόνια αλλά πάντα έβρισκαν και κάποια δικαιολογία για να με πηδήξουν πριν την ώρα μου.  Πάντα με υποσχέσεις ότι τα παιδιά μου θα βγουν γερά και θα σώσουν την Ελλάδα. Και κάθε φορά η ίδια ιστορία:

Τα βιάζουν τα κρατούν αλυσοδεμένα, και τα κάνουν όπως θέλουν. Πάντα τα παίρνουν βίαια από κοντά μου, πριν προλάβω και εγώ να τους πω καμιά κουβέντα. Ταγματασφαλίτες  μου τα κάνουν τα βλαστάρια μου. Υπηρέτες αφεντάδων που ούτε καν κάνουν τον κόπο να με βοηθήσουν να γεννήσω.

Είμαι πολύ προβληματισμένη. Δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν έχω τρόπο να αντιδράσω.

Δεν αντέχω τις καισαρικές. Κουράστηκα. Θέλω ένα φυσιολογικό τοκετό επιτέλους.

Εγώ δεν ζητώ τίποτε άλλο απλά αφήστε με να γεννήσω φυσιολογικά και αφήστε τα παιδιά μου να μεγαλώσουν και να αποφασίσουν αυτά το δρόμο που θα τραβήξουν.

Έστω για μια φορά. Έστω μία.

Περιμένω έστω και τώρα, κάποιο από τα παιδιά μου να αντιδράσει. Δεν μπορεί κάποιο από αυτά θα ξυπνήσει την ώρα που του ψήνετε το μυαλό. Και τότε θα σας πάρει όλους ο διάολος. Περιμένω. Δεν μπορεί.

  Δημοσθένης Πατρινός