Φθινοπωρίσματα

Μια μικρή ηλιαχτίδα μπήκε από την χαραμάδα της σκηνής. Άνοιξα νωχελικά τα μάτια μου , κοίταξα ψηλά και είδα τις φυλλωσιές τω δέντρων να ψιθυρίζουν καλημέρες με μικρά ανεπαίσθητα χάδια μεταξύ τους. Έτρεξα στη θάλασσα.
Μια σταγόνα πέρασε τον ωκεανό. Βρήκα πολλά κοχύλια κι ένα μεγάλο παλάτι. Κολύμπησα στα βαθυγάλανα νερά του. Ένα τεράστιο κύμα με πήρε στην αγκαλιά του και με ξέβγαλε στη παραλία.
Ξάπλωσα κι έχωσα το πόδι μου στην άμμο άνοιξα διάπλατα τα χέρια κι έμεινα εκεί για ώρες (για χρόνια;) Ένα αστέρι έπεσε στην χούφτα μου και έκανα μια ευχή.
Τρέχω να προλάβω το λεωφορείο , ο θόρυβος της πόλης με διαλύει , η πρώτη φθινοπωρινή σταγόνα πέφτει στη μύτη μου. Κι άλλη μια στο αυτί μου, κι άλλη μια στο σβέρκο μου, στο χέρι μου, τα πόδια μου τσαλαβουτάνε στα νερά. Είμαι μούσκεμα. Κοιτάζω προς τον ουρανό. Ψάχνω το αστέρι. Μα εγώ είχα ευχηθεί: "Μια ομπρέλα"!!! 

Κείμενο : Σ. Παπαδοπούλου
Φωτογραφία : Οι "Ομπρέλες" του Γ. Ζογγολόπουλου στην παραλία Θεσσαλονίκης