Έλλη Λαμπέτη

Ήταν Πάσχα του 2002 και ήμουν στην γ λυκείου. Διάβαζα για τις πανελλήνιες συνεχώς. Εγώ όμως είχα όνειρο να γίνω ηθοποιός. Δε θυμάμαι πως, έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο για την Έλλη Λαμπέτη.Ξετρελάθηκα τόσο,  που κάθε μέρα άφηνα πίσω τα μαθήματα και διάβαζα το βιβλίο για την Λαμπέτη, βρίσκοντας συνεχώς κοινά και ταυτιζόμενη όλο και πιο πολύ και νιώθοντας όλο και πιο πολύ η επόμενη Έλλη Λαμπέτη. Κι εγώ έχω πολλά αδέρφια , κι εγώ είμαι λίγο αδύναμη , κι εγώ πίνω καφέ… (και άλλα τόσα που μόνο εγώ και η Λαμπέτη τα είχαμε κοινά στην γη μέχρι τώρα!)

 Μια μέρα και ενώ λείπουν όλοι από το σπίτι για να με αφήσουν υποτίθεται να διαβάσω για τις πανελλήνιες, εγώ ξαπλωμένη στο πάνω κρεβάτι από το διώροφο που είχαμε στο δωμάτιο μου, διαβάζω απορροφημένη το βιβλίο της Έλλης Λαμπέτη , είμαι τόσο συγκεντρωμένη που σχεδόν την ακούω να τα λέει με βραχνή φωνή. Και όλο και πιο βαθιά πιστεύω ότι είμαι η μετενσάρκωση της. Εκείνη την ώρα χτυπάει το σταθερό τηλέφωνο. Τινάζομαι απότομα και κατεβαίνω γρήγορα από την σκάλα της κουκέτας για να το προλάβω.Σηκώνω το ακουστικό , ενώ είμαι σίγουρη ότι δεν θα το έχω προλάβει, λέω: Ναι; Εκείνη την ώρα ακούω μια γυναικεία φωνή από πολύ μακριά , βραχνή και γέρικη να μου λέει: Τι θέλεις; Γιατί με ζητάς; Από το φόβο μου το έκλεισα αμέσως και...ξεκίνησα να διαβάζω αρχαία...

Ε. Μητροπούλου