Ένας καθρέφτης

Υπάρχει ένας ολόσωμος καθρέφτης σε μια κολώνα, στην Ακαδημίας και Χαριλάου Τρικούπη, όπως στρίβεις δεξιά για να ανέβεις Εξάρχεια, απέναντι από έναν τοίχο γεμάτο με κάλτσες σε ΤΙΜΕΣ ΚΟΣΤΟΥΣ. Από αυτόν τον καθρέφτη έχω περάσει χιλιάδες φορές… πήγαινα στη σχολή, για καφέ, για δουλειά… τέλος πάντων περνούσα . Χωρίς να σταματήσω περνούσα και κοιταζόμουν αστραπιαία. Ήταν σαν ένα τελευταίο τσεκάρισμα του πως είμαι πριν φτάσω στον προορισμό μου.  Πέρα από τη γυναικεία μου φιλαρέσκεια… ο καθρέφτης λειτουργούσε και σαν καθρέφτη διάθεσης. Κάποιες φορές έβλεπα μια κοπέλα χαρούμενη να με κοιτάζει με νόημα καθώς ήξερα το λόγο της χαράς, άλλες φορές η κοπέλα ήταν λαχανιασμένη, αγχωμένη και με κοίταζε έντρομη , υπήρχαν φορές που η κοπέλα τελευταία στιγμή σήκωνε το κεφάλι της φανερώνοντας έτσι την απεριόριστη θλίψη ή κούραση. Κάποιες φορές ανάλογα με τη διάθεση , τα μαλλιά και τα ρούχα  της έμοιαζε να αλλάζει η ηλικία της ή ακόμα και η εποχή στην οποία βρισκόταν, το φόντο φάνταζε διαφορετικό. Σαν ένα στοπ. Ένα τσακ. Μια στιγμή εκτός εαυτού, αυτοφωτογραφίζεσαι, κάνεις ένα στοπ να δεις πως πραγματικά είσαι τώρα…

Ελένη Μητροπούλου