Η πιο συνηθισμένη μορφή που χρησιμοποιείται στα μεγάλα κλασσικά
έργα είναι η σονάτα. Αυτή είναι η
βάση όλων σχεδόν των συμφωνιών και των κονσέρτων. Η σονάτα αποτελείται από τρία
κύρια τμήματα : το προοίμιο ή τη θεματική παρουσίαση στην
οποία μικρές ιδέες , θέματα, κομμάτια μελωδιών , παρουσιάζονται και
συνδυάζονται μεταξύ τους , τη θεματική
ανάπτυξη, στην οποία αυτές οι μικρές ιδέες και τα μοτίβα εξερευνούνται στην
πληρέστερη μορφή τους, επεκτείνονται , συχνά περνούν από τη μείζονα
(ευτυχισμένη) στην ελάσσονα(δυστυχισμένη) κλίμακα και αντίστροφα, και
αναπτύσσονται και συνυφαίνονται μεταξύ τους σε μια όλο και πιο περίπλοκη μορφή
μέχρι που τελικά φτάνουμε στην ανακεφαλαίωση
, στην οποία έχουμε μια αναδιατύπωση, μια περίλαμπρή έκφραση πλήρους και
πλούσιας ωριμότητας στην οποία έχουν φτάσει οι αρχικές μικρές ιδέες μέσα από τη
διαδικασία της θεματικής ανάπτυξη.
Και τι σχέση έχει αυτό με μας θα αναρωτηθείς. Μας βλέπω ότι είμαστε κολλημένοι σε ένα
προοίμιο που δεν τελειώνει ποτέ. Αλλά μια αρχή δεν μπορεί να παρατείνεται , η
αρχή πρέπει να προχωρήσει, πρέπει να αναπτυχθεί , γιατί αλλιώς πεθαίνει από
ανία. Λαχταρώ την ανάπτυξη και εσύ ψάχνεις τρόπους να την
αποφύγεις. Έτσι και οι δύο υποφέρουμε , εσύ δε μπορείς να γυρίσεις πίσω και εγώ
δε μπορώ να προχωρήσω μπροστά και βρισκόμαστε σε μια συνεχή κατάσταση πάλης.
Ε.Μ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου