Ο αταίριαστος άνθρωπος

Κάποτε μια ευχή πραγματοποιήθηκε,

κι ένας ακόμα , άνθρωπος, γεννήθηκε .

Από τα πρώτα λεπτά  που υπήρξε εδώ,

 κατάλαβε ότι δεν ταίριαζε στον κόσμο αυτό.

 Άλλοτε ένιωθε πολύ μεγάλος

κι άλλοτε πολύ μικρός

και πάντα κατέληγε να νιώθει ,καθόλου ταιριαστός.

Όταν μεγάλωσε αρκετά

και δεν χωρούσε πουθενά...

Ξεκίνησε   να ταξιδεύει,

για να βρει τι τον μαγεύει

και τόσο τον παιδεύει...

Πήγαινε σε σοφούς, μάντισσες

και έλυνε χρησμούς

 την απάντηση να βρει...

και μια θέση ταιριαστή.

 Μάταια όμως , τα έκανε όλα αυτά!

 Αταίριαστος συνέχισε να ζει ,

 μόνος και να μελαγχολεί.

«Αταίριαστός γεννήθηκα εγώ,

απόφαση το πήρα θα χαθώ...»

Έκλαιγε και μοιρολογούσε και τον πόνο του τον ζούσε.

Ώσπου ξάφνου μαγικά ίσως και συμπαντικά...

Έφτασε σε μια πολιτεία

Και του ήρθε μια μνεία

«Το ταίρι σου για να το βρεις

Θα πρέπει τόσο να το επιθυμείς

Όσο το ψάρι το νερό

και το παιδί το φαγητό.»

Θυμήθηκε τα λόγια αυτά

Κι ευχή έκανε κρυφά .

Κι όταν τα μάτια του άνοιξε ξανά

Όλα ήταν ταιριαστά!

Αυτά τα λέω ,όμως, εγώ.

Μη με περάσεις για τρελό...

Τώρα αν είναι αληθινό,

αυτό το περιστατικό

Το αφήνω στο δικό σου το μυαλό

Που διάβασες τι γράφω εδώ.

Και γι αυτό σε ευχαριστώ. 

Ε.Μ.