Ήταν σε εκείνα τα χρόνια τα «σχεδόν» φοιτητικά και λέω «σχεδόν» γιατί φοιτητική ζωή κάναμε αλλά φοιτητές …δεν ήμασταν! Με την συγκάτοικο μου
μέναμε στο ισόγειο μιας παλιάς διώροφης μονοκατοικίας … πολύ παλιάς ..χτισμένης το 46’! To σπίτι ήταν πολύ όμορφο (για «φοιτητικό» δε ... ήταν ιδανικό) αλλά λόγω παλαιότητας είχε διάφορα προβλήματα (στα οποία θα αναφερθώ εκτενέστερα σε προσεχείς .. περιπετειώδεις διηγήσεις). Ένα από τα βασικά του προβλήματα λοιπόν ήταν αυτό της ηχομόνωσης. Ακριβώς από επάνω έμενε η μητέρα της φίλης μου που εκτός από το σπίτι που μας είχε παραχωρήσει, μας παραχωρούσε συχνά πυκνά κ κάτι δίσκους φουλαρισμένους με κοτόπουλα, μπριζόλες κ διάφορα άλλα συναφή!
Ήταν Κυριακή βράδυ λοιπόν, από εκείνα τα Κυριακάτικα βράδια που δεν είναι ακριβώς βράδια, αλλά Κυριακάτικα μεσημέρια, που παρατείνονται μέσα στο 24ωρο! Η φίλη μου έλειπε, είχε πάει στον καλό της και εγώ ήμουν με τον δικό μου καλό και τον εργένη κολλητό του! Ξεκινώντας απ το μεσημέρι, είχαμε καταβροχθίσει έναν από τους δίσκους τύπου delivery του πάνω ορόφου, ε και ένα μπουκάλι κρασί με το φαγητό, συνεχίσαμε με ένα μπουκάλι limonchello για να χωνέψουμε, ένα μπουκάλι κρασί για να φτιάξουμε κεφάλι, ακόμα ένα για την παρέα και στο τέλος αφού είχαμε πιεί ότι υπήρχε και δεν υπήρχε μέσα στο σπίτι ήπιαμε μέχρι και ένα μπουκάλι κουμκουάτ που είχε φέρει η αδερφή της φίλης μου προ δεκαετίας από την πενταήμερη!
Η ώρα πια είχε πάει 2 τα ξημερώματα και εμείς μες την τρελή χαρά είχαμε αράξει στο σαλόνι κουβεντιάζαμε κ ακούγαμε μουσική! Κάποια στιγμή μου φάνηκε ότι η μουσική ήταν πολύ δυνατά και υπήρχε σοβαρή πιθανότητα να ενοχλούμε τους γείτονες! Πήρα λοιπόν το τηλεχειριστήριο του cd player και χαμήλωσα την ένταση. Οι δυο μου φίλοι άρχισαν να διαμαρτύρονται: «Το χαμήλωσες πάρα πολύ» . Σκέφτηκα ότι μπορεί να έχουν κ δίκιο πήρα ξανά το τηλεχειριστήριο κ ανέβασα λίγο. «Νομίζω τώρα είναι ok» …και συνεχίσαμε την κουβέντα! Σε λιγάκι η μουσική πάλι ακούστηκε πολύ δυνατά στα αυτιά μου . Πήρα λοιπόν πάλι το τηλεχειριστήριο και ξαναχαμήλωσα την ένταση. «Ρε Σωσώ τι σε πιάνει;» διαμαρτυρήθηκε ο καλός μου «Δεν ακούμε τίποτα τώρα»
«Καλά καλά» είπα κ δυνάμωσα λίγο.
Ακούστηκε κλειδί στην πόρτα. Μπήκε η συγκάτοικος! «Καλά τρελαθήκατε; Η μουσική ακούγεται πολύ δυνατά!»
«Σας το έλεγα» είπα φανερά αγαναχτισμένη αλλά και δικαιωμένη και πήρα το τηλεχειριστήριο να διορθώσω την κατάσταση. «Εκεί είναι σούπερ» είπα και ήρεμη πια ξαναβολεύτηκα στον καναπέ.
Η φίλη μου με κοιτούσε με γουρλωμένα μάτια!
«Μα τι ; Το θες πιο χαμηλά; Είσαι υπερβολική!»
«Μα Σωσώ το cd player …δεν έχει τηλεχειριστήριο!!»
Υ.Γ. Το παρόν κείμενο δεν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας και οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις ναι είναι … υπαρκτή!!
Κείμενο: Σ. Παπαδοπούλου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου