Η «μικρή Σωσώ» και άλλες περιπέτειες … Αγαπημένη μου φίλη…

Αθήνα 7/5/2012

Καλημέρα αγάπη μου!!!

Μου έλειψες! Η κατάσταση εδώ είναι ....πολύ πολύ κάπως! Λυπάμαι που το λέω αλλά είσαι πολύ τυχερή που δεν ζεις πια στην χώρα μας , αν και φοβάμαι πως οι εξελίξεις τρέχουν κ κάποια στιγμή θα μας πάρουν όλους μαζί τους. Και όταν λέω όλους, εννοώ όλους τους Ευρωπαίους. Είναι πολύ λυπηρό. Οι άνθρωποι έχουν χάσει το δρόμο τους! Η τρομαχτική   αύξηση της Χρυσής Αυγής το δείχνει ξεκάθαρα! Ξεκινάει η εποχή του φόβου! Η αλήθεια είναι πως έχει ξεκινήσει από καιρό, αλλά πλέον και με μια πρόσθετη μορφή του! Ίσως την ουσιαστικότερη μορφή του! Εχθές ήμουν εφορευτική επιτροπή ήρθε μια γιαγιά να ψηφίσει, φαινόταν φτωχούλα αλλά κουβαλούσε μια αξιοπρέπεια.  Μου είπε : "Παιδί μου αν οι άνθρωποι φτωχύνουμε κι άλλο, μπορεί να θυμηθούμε πως είμαστε άνθρωποι γιατί το χουμε ξεχάσει!" Ναι ίσως να χει και δίκιο. Με τρομάζουν οι μέρες που έρχονται! Διάβαζα τις προάλλες Καζαντζάκη και σου μεταφέρω κάτι που έγραφε και αποτυπώθηκε στην μνήμη μου: «Όλα τα κάμε καλά ο Αλλάχ, μα μια μέρα βρέθηκε μπόσικος, έπιασε φωτιά και κοπριά και έφτιαξε το Ρωμιό, μα ευτύς ως τον είδε το μετάνιωσε, είχε ένα μάτι ο αφιλότιμος που τρυπούσε ατσάλι. «Τι να γίνει τώρα», μουρμούρισε ο Αλλάχ, «την έπαθα! Ας κάμω τώρα τον Τούρκο, να σφάξει τον Ρωμιό, να βρει ο κόσμος την ησυχία του».   Έπιασε λοιπόν μέλι και μπαρούτι τα μάλαξε καλά κι έφτιασε τον Τούρκο. Τους βάνει σ ένα ταψί να παλέψουν. Πάλευαν, πάλευαν απ το πρωί ως το βράδυ μα κανείς δεν έριχνε κάτω τον άλλο, μα ευτύς ως σκοτείνιασε, βάνει ο άτιμος ο Ρωμιός τρικλοποδιά, κάτω ο Τούρκος! «Ο διάολος να με πάρει», μουρμούρισε ο Αλλάχ, «την έπαθα πάλι! Τούτοι οι Ρωμιοί θα φάνε τον κόσμο, πάνε οι κόποι μου χαμένοι …Τι να κάμω;» Όλη νύχτα δεν έκλεισε μάτι ο κακομοίρης, μα το πρωί πετάχτηκε πάνω και χτύπησε τις χερούκλες του: «Βρήκα! Βρήκα!» φώναξε κ έπιασε πάλι φωτιά και κοπριά, κι έφτιασε έναν άλλο Ρωμιό και τους έβαλε στο ταψί να παλέψουν. Άρχισε το πάλεμα, τρικλοποδιά ο ένας τρικλοποδιά κι ο άλλος, μπηχτές ο ένας μπηχτές κι ο άλλος, μπαμπεσιά ο ένας μπαμπεσιά κι ο άλλος… Πάλευαν, πάλευαν, έπεφταν σηκώνουνταν, πάλευαν πάλι, ξανάπεφταν, ξανασηκώνουνταν, πάλευαν… Κι ακόμα παλεύουν! Κι έτσι ο κόσμος βρήκε την ησυχία του».   

Αχ Νίκη μου, αλήθεια με τρομάζουν οι μέρες που ‘ρχονται.

Με πολλή αγάπη

Η πάντα φίλη σου

Κείμενο:  Σ. Παπαδοπούλου

Πίνακας Ζωγραφικής: Έντβαρντ  Μούνχ