Ημερολόγιο

    

«Καλοκαίριασε» σκέφτεται βγαίνοντας απ’ το σταθμό του μετρό. Το ρολόι δείχνει 8 το βράδυ και ένα ευχάριστο βοριαδάκι φυσάει σπάζοντας την κουφόβραση της μέρας.

Το κεφάλι της είναι βαρύ. Πάντα την επηρέαζε η ζέστη –τώρα πια ίσως περισσότερο. Έχει περασμένη στους ώμους της χιαστί  μια τσάντα δερμάτινη γεμάτη με φακέλους δικογραφίας. Ο αριστερός της ώμος είναι ελαφρά κοκκινισμένος από το λουρί.

Περνάει απέναντι την Πανεπιστημίου. Φτάνει ως τη Σταδίου κι αρχίζει να την προχωρά προς Σύνταγμα. Κοιτάζεται στη τζαμαρία του Ιανού. Τα μαλλιά της έχουν γκριζάρει εδώ και αρκετό καιρό, αλλά δεν τα βάφει. Από άποψη. Θυμάται το άλλοτε κατάμαυρο ίσιο μαλλί της και χαμογελάει. «Τουλάχιστον ακόμα δεν σηκώνονται να μου δώσουν τη θέση τους στο μετρό» σκέφτεται.

Έχει διατηρήσει μια παράξενη παιδικότητα. Ιδιαίτερα όταν χαμογελάει. Ή ίσως κι όταν κλαίει. Γι’ αυτό το δεύτερο δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι –δεν την έχουμε δει ποτέ να κλαίει.

Φοράει πάντα μακριά σκουλαρίκια και φουλάρι. Τα μαλλιά της τα πιάνει κότσο ή κοτσίδα χαμηλή. Γι’ αυτή την όψιμη παιδικότητα μπορεί να ευθύνονται τα μάτια της που είναι μπλε σκούρα, μικρά και πάντα της τα χαρακτήριζαν «πονηρούτσικα».

Προχωράει τη Σταδίου. Με τη δερμάτινη τσάντα στον ώμο. Στη συμβολή με τη Λαδά βλέπει για πολλοστή φορά την πλακέτα. Στέκεται.

«Σωτήρης Πέτρουλας. Ετών 23. Έπεσε για τη δημοκρατία στις 21-7-1965»

Θυμάται εκείνες τις μέρες που πίστευε κι αυτή πως θ’ αλλάξει τον κόσμο. Πρωτοετής τότε στη Νομική. Θυμάται την είδηση. Θυμάται το πάγωμα, θυμάται την κηδεία. Την κηδεία που έγινε διαδήλωση. Ηχεί στ’ αφτιά της ο Επιτάφιος. Πολλές φορές έχει περάσει απ’ το σημείο, σήμερα είναι διαφορετικά. Τεντώνει τους ώμους της, μετακινεί το δερμάτινο λουρί της τσάντας. Επανέρχεται η περίεργη παιδικότητα στο πρόσωπο. Αυτή τη φορά δεν είμαστε σίγουροι αν χαμογέλασε. Ξεκινάει πάλι προς Σύνταγμα.

Τα μάτια της έχουν μια λάμψη αινιγματική και το ημερολόγιο γράφει

5-5-2012.

Βένια Σταματιάδη