Μια ιστορία από τους 76

                            

Πριν από πολλά χρόνια συνέβη κάτι που κανείς δεν μπορούσε να το εξηγήσει.

Και ξαφνικά κάποιος εμφανίστηκε…

Μια φωνή ακούστηκε:

<<Πάνω σου έχεις τον έναστρο ουρανό και μέσα σου τον ηθικό νόμο>>…

Δεν μου είπε όμως τι έχω από κάτω. Γιατί; Τι ήθελε να κρύψει;

Κοιτάζει τα γυμνά του πόδια.

Ήθελε να κρύψει τα ίχνη του. Ή μήπως όχι; ;

Ήθελε να βυθίσει τα πέλματα του βαθιά μέσα στο χώμα. Ένιωσε ξανά δυνατός.

Τα χείλη του ψιθυρίζουν μια προσευχή. <<Δώς μου δύναμη να αντέξω>>.

   Κοιτώντας ξανά τη λέξη <<αντέξουμε >> .

Να είναι άντε + έξω ή να είναι εξ+ αντας, που προσανατολίζει σωστά;

-Eίναι ότι θέλεις.

 Ακούγεται μια φωνή μέσα μου.

Πάντως δεν τον απασχόλησε για πολύ ακόμα. Κάτι πολύ περίεργο κάτι πολύ πρωτόγνωρο άρχισε να αντιλαμβάνεται. Μπόρεσε να το μυρίσει, να το ακούσει μα και να το γευτεί.

Είδε ένα αστέρι να πέφτει ακούγοντας ταυτόχρονα ένα βόμβο από μακριά, από πολύ μακριά, και τότε τα δάχτυλα του άρχισαν να μακραίνουν, να μακραίνουν μέχρι που άγγιζαν τις αχτίνες του φεγγαριού, μπλέκοντας το σώμα του με αυτό σε ένα αλλοπρόσαλλο ατέρμονο χορό.

Και από αυτόν το νωχελικό χορό, άρχισαν να γέννιουνται φλόγες.

Φλόγες που τον κυνηγούσαν σαν Ερινύες σαν Ευμενίδες, σε ένα κοίλον γεμάτο αντανακλάσεις.

Φέρνοντας στο νου, εξαρτήσεις, κάθετους άξονες και απόρθητα κάστρα.

Με τρόμαξε.

Δεν ήξερα αν ονειρεύομαι ή αν αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα.

<<Τι κάνεις>>, τον ρώτησα, <<Παίζω>> ,μου απάντησε, 

               <<Έλα μαζί μου, σε αυτό το ταξίδι, κανένας δεν είναι μόνος του>>

  Ο  (Λάκης Κουρετζής) απαντάει:

Χάρισε μου /χάρισε του
Ευχαριστώ το δάσκαλο.
Και  ευχαριστώ τους 76 που ζήσαμε ένα όνειρο.

Κείμενο: Ομάδες  θεατρικού παιχνιδιού, Λάρισας, Αθήνας, Κρήτης, Πάτρας. Βόλου.