Η Κατερίνα καθόταν στο μικρό παιδικό καρεκλάκι της με ακουμπισμένα τα δυο της χέρια στα δυό της μαγουλάκια. Προσπαθεί εδώ και ώρα να σκεφτεί τι να ζωγραφίσει για το σχολείο της αλλά τίποτα δεν την κάνει να έχει διάθεση.....ζωγραφική........
Έχει σουρουπώσει. Τα φώτα στον δρόμο δεν έχουν ανάψει ακόμα και το σκοτάδι πλησιάζει απειλώντας να την αναγκάσει να αφήσει την μαγική της αυλή και να μεταφερθεί στο σπίτι.
Πρέπει πρίν φτάσει το σκοτάδι να έχει ζωγραφίσει. Αλλά τι;
Κοιτάζει ψηλά. Ξαφνικά μακριά πέρα από τους λόφους εμφανίζεται το φεγγάρι κατακόκκινο και στρογγυλό. Η Κατερίνα έχει θαμπωθεί από την ομορφιά του. Είχε πανσέληνο εκείνη τη μέρα και το φεγγάρι είχε φορέσει τα καλά του......
Ήταν αυτό που ζητούσε. Άρχισε να ζωγραφίζει με μανία πάνω στο χαρτί. Σε τρία λεπτά ήταν έτοιμη. Μάζεψε τα πράγματα της, θαύμασε για λίγο ακόμα την όμορφη χρυσαφένια σελήνη και μπήκε στο σπίτι. Ανυπομονούσε να έρθει το άλλο πρωί να πάει να το δείξει στην τάξη της.
Την άλλη μέρα φτάνει η μεγάλη στιγμή. Η δασκάλα παίρνει τη ζωγραφιά και την κοιτάζει.
Κατερίνα τι είναι αυτό;
Το φεγγάρι κυρία.
Εγώ βλέπω μια χρυσοκίτρινη ευθεία γραμμή.
Είναι η γραμμή του φεγγαριού κυρία. Το αποτύπωμά του στον ουρανό..........
Απροόπτος Χ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου