Μια τσίχλα αγνώστου προελεύσεως γεύσης και χρώματος βρέθηκε εγκαταλελειμμένη στην μέση του μεγαλύτερου δρόμου.
Η τσίχλα μας για πολλή ώρα ήταν ζαλισμένη γιατί είχε πέσει από ψηλά και το χτύπημα ήταν απότομο και δυνατό.
Άκουγε αυτοκίνητα να παίρνουν δίπλα της, πούλια να την περιεργάζονται και να την τσιμπολογούν αλλά αυτή το μόνο που σκεφτόταν ήταν το στραπατσάρισμα που είχε υποστεί και την ζαλούρα που ένιωθε.
Όταν άρχισε να βλέπει λίγο πιο καθαρά μάζεψε της δυνάμεις της να σηκωθεί και να κυλήσει προς κάπου, χωρίς να ξέρει που, Έλα όμως που είχε κολλήσει για τα καλά στην άσφαλτο και όση δύναμη και αν έβαζε ήταν αδύνατον να μετακινηθεί.
Τότε μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου νιώθει μια σκιά πάνω από το σώμα της θεέ μου φωνάζει: «Ένα παπούτσι!»
Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν αυτή η κραυγή ήταν αποτέλεσμα μεγάλου φόβου ή απόλυτης ευχαρίστησης.
Το παπούτσι αρκετά βιαστικό ούτε που κατάλαβε τι συνέβη και συνέχισε την διαδρομή του.
Η τσίχλα νιώθοντας ανακούφιση που κάποιός είχε βοηθήσει να ξεκολλήσει από το πιο χαμηλό σημείο της ζωής της ένιωθε αγωνία και προσμονή, για τον άγνωστο δρόμο που ακολουθούσε, δεν υπήρχε και πολύ χρόνος για σκέψη αφού η άσφαλτος ήταν τόσο καυτή το παπούτσι τόσο βιαστικό, και η τσίχλα το μόνο που σκεφτόταν ήταν το κάψιμο στο σώμα της και το νέο επίπεδο σχήμα που έπαιρνε.
Μετά από χίλια εννιακόσα πενήντα οχτώ βήματα η τσίχλα μας άρχισε να αισθάνεται σαν να βυθίζεται ακόμα πιο βαθιά σε ένα μαλακό και ανώμαλο κόσμο, το παπούτσι ή καλύτερα ο κάτοχος του ,είχε αποφασίσει να κάνει μια βόλτα στην παραλία. Όπως είναι φυσικό η άμμος δεν είναι και τόσο σταθερή.
Η τσίχλα μας άρχισε να ανακατεύεται με το νέο ασταθές και συρτό βάδισμα του παπουτσιού. Δεν ήταν όμως αυτό που την εντυπωσίασε.
Κόκκοι χρυσοκίτρινης άμμου άρχισαν να κολλάνε πάνω της φτιάχνοντας της ένα ένδυμα που ταίριαζε απόλυτα στο σώμα και το γούστο της. Το ασυνήθιστο αυτό φόρεμα με κάθε βήμα του παπουτσιού συμπλήρωνε το σχήμα του σαν κάποιος ευφάνταστος σχεδιαστής μόδας να είχε αφεθεί στην πιο εκλεπτυσμένη του δημιουργία.
Απολαμβάνοντας την μεταμόρφωση της, έκλεβε ματιές καθώς το παπούτσι σηκωνόταν ψηλά για το επόμενο βήμα του.
Της άρεσε να βλέπει την θάλασσα, και τι τύχη, ένα κύμα κατέφθασε κοντά της την αγκάλιασε, δρόσισε το σώμα , την σκέψη της και απομακρύνθηκε αφήνοντας την αλμύρα του, πάνω στο καινούριο της φόρεμα.
Παράξενα τα θηλυκά πλάσματα, κάποιον να ακολουθoύν, ένα φόρεμα, μια βόλτα στη θάλασσα αρκούν για να νιώσουν ευτυχισμένα.
Όμως όπως σε όλα τα γήινα παραμυθία οι χαρούμενες στιγμές περνούν γρήγορα.
Το φόρεμα άρχισε σιγά σιγά να θρυμματίζεται κομμάτια του έφευγαν μακριά, πληγές που έμοιαζαν με κακοφτιαγμένους δρόμους σχηματίζονταν στο κορμάκι της ηρωίδας μας.
Μα φυσικά μετά από μια υπέροχη αμμουδιά συνήθως υπάρχουν κοφτερά βράχια.
Κάποια κομμάτια της όπως το χέρι, η ουρά από το φόρεμα, ο λαιμός της, η χαρά της, έμειναν στης μυτερές κορφές των βράχων, έγιναν ένα μαζί τους και δεν ξανασυνάντησαν πότε τα υπόλοιπα κομμάτια τους.
Όσο για τα κομμάτια που έμειναν κολλημένα να ακολουθούν το παπούτσι μας, μονό εσύ μπορείς να φανταστείς τι απέγιναν και να βάλεις το δικό σου τέλος
Γιατί η δικιά μας ιστορία είναι μια ιστορία χωρίς
ΤΕΛΟΣ
Χάρισε μου/ χάρισε του
Ας κάνουμε μια ατομική Χρονο-δράση:
Βγαίνουμε από το σπίτι μας και παρατηρούμε τον κόσμο που περνάει
Κάποιος/α μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, αρχίζουμε να τον ακολουθούμε διακριτικά, για μία ώρα ακριβώς.
Όπου και αν πηγαίνει, αφηνόμαστε στην διαδρομή που κάνει τον ρυθμό που κινείται, την διάθεση που έχει τι μπορεί να του/της συμβαίνει.(Αν αυτός που ακολουθούμε μπει σε κάποιο σπίτι κτλ, μένουμε σταθεροί στο σημείο και παρατηρούμε το γύρω περιβάλλον)
Όταν η μία ώρα τελειώσει παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι μας.Παρατηρούμε τώρα τον τρόπο που διαλέγουμε εμείς να επιστρέψουμε, την δική μας διάθεση, αντίληψη τα δικά μας συναισθήματα. Είμαστε σίγουροι ότι μόνοι μας επιλέγουμε της διαδρομές μας μέσα στον Χρόνο.
Καλή τύχη…
Κείμενο – φωτογραφία: Δέσποινα Μαραγκουδάκη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου