Κάθεται στο τραπέζι της κουζίνας με το φλιτζάνι τον καφέ μπροστά της. Nes χειμωνιάτικος με μια σταγόνα γάλα. Ανάβει τσιγάρο. Το πρώτο της μέρας κι ο καπνός τη ζαλίζει γλυκά. Απ’ το παράθυρο το πρωινό φως- θαμπό μα ανοιξιάτικο.
«Πάμε πάλι» σκέφτεται. «Ξανά απ’ την αρχή» και ρίχνει πίσω το κεφάλι. Τραβάει ρουφηξιά. Τα μάτια ακόμα πρησμένα απ’ τον ύπνο. Έβλεπε όμορφα όνειρα απόψε- τόσο που αναρωτιέται γιατί έπρεπε να ξυπνήσει τόσο πρωί.
«Ξανά απ’ την αρχή». Θυμάται λίγα χρόνια πίσω. «Σα να μεγαλώσαμε απότομα μου φαίνεται». Πιάνει τα μαλλιά της με τα χέρια της και τα σηκώνει σ’ ένα αυτοσχέδιο κοτσάκι. «Απότομα και άχαρα».
Τραβάει την τελευταία τζούρα, σβήνει το τσιγάρο- πόσες γόπες από χτες; Και να φανταστείς ότι στο σπίτι λέει πως δεν καπνίζει. Το ραδιόφωνο ακούγεται από το μέσα δωμάτιο- πάντα κοιμάται με μουσική και της αρέσει να τη δυναμώνει όταν ξυπνάει.
Ξεντύνεται βιαστικά και μπαίνει στο ντους. Το ζεστό νερό της καίει το δέρμα. Όχι πολύ, όσο πρέπει. Τόσο που να νοιώσει οικεία. «Ούτε δέκα χρόνια δεν έχουν περάσει και κοίτα μας τώρα».
«Απότομα και άχαρα» επαναλαμβάνει απ’ έξω της. Ρίχνει νερό στο πρόσωπο της. Όχι πολύ, τόσο που να σταθούν σταγόνες στις βλεφαρίδες και να θολώσει η εικόνα. Για μια στιγμή σκέφτεται τους φακούς επαφής αλλά συνεχίζει. Θυμάται το view- master που της είχε πάρει η μαμά της όταν ήταν μικρή. Κόκκινο. Το βάζε στα μάτια της, κάτω απ΄ τις αφέλειες, και τα μικρά μαγικά κιάλια έκαναν μεμιάς τις εικόνες απ’ τα παραμύθια ζωντανές.
«Έτσι και τώρα» σκέφτεται και κλείνει το νερό του ντους. «Κάθε μέρα ένα view- master με ζωντανές παραμυθένιες εικόνες, με δράκους και νεράιδες».
«Ζωή σαν παραμύθι», επαναλαμβάνει και σκάει το πρώτο χαμόγελο της μέρας.
Όταν βγαίνει απ’ το σπίτι, ο ήλιος έχει ανέβει ψηλά και ρίχνει το φως του ανάμεσα στα γυμνά ακόμα κλαδιά. Από το διπλανό σπίτι ακούγεται το κλάμα ενός παιδιού που πριν λίγο γεννήθηκε.
Κείμενο:Βένια Σταματιάδη
Εικόνα: http://kougemitros.files.wordpress.com/2011/09/clair.jpg
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου