Σαββάτο βράδυ, χτυπάει το
τηλέφωνο, ακουμπάω το Ντοστογιέφσκι στο κομοδίνο. Η φωνή της ξαδέρφης μου
ακούγεται στην άλλη γραμμή:
« Έλα σε καμιά ωρίτσα θα
περάσουμε να σε πάρουμε»
Σιωπή … «Ωχ το είχα ξεχάσει
! Αφού σου λέω ρε συ δεν είμαι εγώ για τέτοια»
«Δεν ακούω κουβέντα αφού
σου είπα είναι τα γενέθλια του Πέτρου
και είναι κανονισμένο! Σε μια ώρα να είσαι έτοιμη» -Γκντουπ- Ο θόρυβος
του τηλεφώνου ήχησε στ αυτιά μου!
22:30 Και ενώ προσπαθώ να
ισορροπήσω επάνω στα δωδεκάποντα μου και να ανασάνω μέσα στην θεόστενη φούστα μου (και τα δύο τα είχα
πάρει πέρσι για έναν γάμο και θεώρησα ότι ήταν τα μόνα που διέθετε η
γκαρνταρόμπα μου ανάλογα της περίστασης)
μπαίνω μέσα στο αυτοκίνητο.
23:10 Ανάμεσα σε Mercedes και
άλλα γκλαμουροκυριλέ αυτοκίνητα αφήνουμε
το Starletaki
μας
στον παρκαδόρο!
23:15 Πλησιάζουμε στην τεράστια ουρά των
θαμώνων! Η ουρά όμως είναι πραγματικά τεράστια ! Κάτι για κρίση άκουγα λίγο
νωρίτερα στις ειδήσεις.
23:50 Ακόμη περιμένουμε!
Παρατηρώ τον κόσμο για να περάσει η ώρα, τα δωδεκάποντα ήδη έχουν αρχίσει και
με πονάνε! 4 Barbie
πριγκίπισσες
στέκονται δεξιά μας και λέω πριγκίπισσες διότι εκτός από το κλασσικό στυλάκι (δεκαπεντάποντο
– μα απορώ πως το περπατάνε- φουστάκι σχεδόν ανύπαρκτο και μπούκλα κομμωτηρίου )
φορούσαν και τιάρες ! 6 Barbie
νύφες
πίσω μας (αυτές φορούσαν πέπλο)! Καμιά
δεκαπενταριά κυπελλούχοι μας προσπερνάνε!
00:00 Τα πόδια μου είναι
ήδη πρησμένα! Ουφ επιτέλους καθόμαστε στο τραπέζι! Αλλά όχι για πολύ…
00:04 Μια από τις κοπέλες
τις παρέας φωνάζει τον σερβιτόρο! «Συγνώμη αλλά αυτό το τραπέζι είναι λίγο πίσω
δεν μπορούμε να καθίσουμε στα
μπροστινά;» «Μα…» προσπάθησε να πει ο σερβιτόρος «Ξέρετε ο μπαμπάς μου γνωρίζει
τον τραγουδιστή, μπορείτε να κάνετε κάτι ή να τον πάρω τηλέφωνο;»
00:12 Σηκωθείτε πάλι
πρησμένα μου ποδαράκια !
00:17 Καθόμαστε σε ένα άλλο τραπέζι - ακριβώς
το ίδιο (κατά την γνώμη μου) - απλά από την άλλη μεριά!
00: 25 Ξεκινάει η πασαρέλα της πίστας! Οι
«και από φωνή κορμάρα» άρχισαν να παρελαύνουν, συμμετέχοντας εν αγνοία τους σε
διαγωνισμό κακογουστιάς!! Μα γιατί βρε κορίτσια μου; Τόσο όμορφες κοπέλες! Γιατί;
01:00 Αφού το μαγαζί είναι τώρα πια γεμάτο,
δεν πέφτει καρφίτσα που λένε (Κρίση! Ποια κρίση; ) βγαίνει «Ο τραγουδοποιός»
(ονόματα δεν λέμε) !!!
01:01 «Σφύριξε και ….» Νιώθω ότι βρίσκομαι
σε πεδίο μάχης! Πυρομαχικά το αλκοόλ τα ξηροκάρπια και το κυριότερο τα πανέρια
με τα λουλούδια!! Λουλουδοπόλεμος!! Λουλούδια από παντού και προς κάθε
κατεύθυνση! Λουλούδια στον λαϊκό βάρδο, λουλούδια από τον λαϊκό βάρδο,
λουλούδια για τις Barbie
από τους κυπελλούχους, από τα αγόρια με τα ροζ για τους κυπελλούχους, από τον
κύριο στην κυρία , από την κυρία του κυρίου στον άλλο κύριο, από τον γαμπρό
στην κουμπάρα και από την νύφη στον ..κορμάρα !!! «Εσείς η φρουτάκια παίζετε η
είστε νεκροθάφτες» ακούγεται η φωνή του τραγουδοποιού και συνεχίζεται η μάχη!
Και ξανά σκυλοτράγουδα και ξανά λουλουδοπόλεμος «Πάλι καλά που δεν έχουν
πετάξει και την λουλουδού στην πίστα» σκέφτομαι
και τα πόδια μου έχουν πρηστεί
ακόμη πιο πολύ και η ώρα έχει πάει 04:25 και ακόμα λουλουδοπόλεμος και άλλα
τραγούδια και η φούστα μου σαν με στενεύει λίγο περισσότερο και θυμάμαι και την
κρίση και ακόμα η ίδια μάχη και θέλω να σηκωθώ και να φωνάξω : «Αδέρφια Ειρήνη Υμίν»!!!
Υ.Γ. Το παρόν κείμενο δεν αποτελεί προϊόν
μυθοπλασίας και οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις ναι είναι …
υπαρκτή!!
Κείμενο: Σ.
Παπαδοπούλου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου