ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Και όταν πια γεννηθηκα, έψαξα να βρω μια βολική θέση στον κόσμο

κι έτσι στριμώχτηκα στην κούνια μου

και ατένιζα τα χιλιάδες αστέρια που η μάνα μου είχε κατεβάσει για χάρη μου.

Υστερα έψαξα με αγωνία να βρώ μια θέση ανάμεσα στα αδέλφια μου.

Με ονόμασαν στερνοπαίδι

και με το όνομα αυτό πορεύτηκα ήσυχη για κάποια χρόνια.

Στο σχολείο η ταυτότητα μου αυτή δεν είχε καμιά ισχύ.

Ετσι ασθμαίνοντας έφτιαξα μια νέα,

με βόλους, κολιβογράμματα και μερικά αριστεία.

Πήρα μια βαθειά ανάσα και κέρδισα λίγο χρόνο,

αρκετά πολύτιμο για μένα

καθώς μπορούσα τα βράδια να τρέχω, να κρύβομαι

και να κοροιδεύω για λίγο τον κατασκευασμένο μου εαυτό.

Ομως ο χρόνος κυλάει γρήγορα

και τρέχει πάνω στις στέγες όσο εσύ κοιμάσαι.

Ξύπνησα ένα πρωί και είδα στα μάτια της μάνας μου πως έγινα γυναίκα.

Μαζί με την νέα μου ιδιότητα ερχόταν και το χρέος.

“ Ποιός είσαι;” με ρωτούσε ξανά η φωνή.

Η θέση μου στον κόσμο έτριζε ξανά..

Ημουν τώρα πολύ μεγάλη για να στριμωχτώ στην κούνια μου,

και τα κολιβογράμματα μου δεν μου φέρναν πια αριστεία.

Και κάπως έτσι πορευόμουνα τις μέρες μου στον απέραντο τούτο κόσμο,

φτιάχνοντας και σκίζοντας ταυτότητες.

Και είχα έτσι την ψευδαίσθηση της πολλαπλότητας μου

και ακόμα χειρότερα την αυταπάτη της ενότητας μου.

Και όταν κάποιος με ρωτούσε ποιός είμαι είχα πια αρκετά πιστοποιητικά να επιδείξω.

Ομως τα βράδια κάποιος κρυβόταν στα όνειρα μου.

Ολο τον κυνηγούσα και όλο μου ξέφευγε.

Και συχνά τις νύχτες ξυπνούσα ιδρωμένη,

έτρεχα τότε στον καθρέφτη να κοιτάξω

γιατί τις ώρες εκείνες δεν ήμουν πια σίγουρη

αν είμαι εγώ

αν είμαι το παιδί που ψάχνει μια θέση στην κούνια του

ή αν είμαι η ετοιμοθάνατη γριά

που χαμογελάει χαιρετώντας τη ζωή και λεέι

“Εψαχνα πάντα μια βολική θέση στον κόσμο

και κάπως έτσι ξοδεψα τα χρόνια μου

και έχασα έναν ολόκληρο κόσμο”.

Γιώτα Σκαπέτη